Voor de kerk in Popel staan naast de burgerlijke slachtoffers ook 27 namen van Poolse en Engelse soldaten die in Poppel sneuvelden tijdens de gevechten voorafgaand aan de bevrijding in oktober 1944.

Na Weelde en Weelde-Statie, Ravels en Ravels-Eel trokken de geallieerde Poolse en Engelse soldaten naar Poppel om zo richting Breda en Arnhem te trekken.

De laatste dagen van september 1944.

Op 29 september hoorden de mensen uit Poppel waarschijnlijk de kanonnen bulderen van gevechten die zich afspeelden in de naburige gemeenten, vooral in de richting Merksplas werd een doorbraak geforceerd door de geallieerde troepen, de Britse Polar Bears Division op weg naar Weelde-Statie. 

Wanneer de Poppelse bevolking, gekluisterd aan de clandestiene, verboden radio’s op de BBC “London Calling…”  of de Nederlandse “Radio Oranje” op 6 juni 1944 te horen hadden gekregen dat de geallieerden geland waren in Normandië werd heel Poppel enthousiast, behalve de collaborateurs...

In de loop van september kwam de oorlogsmachine van de geallieerden na een pauze wegens de stagnerende bevoorradingslijnen weer in beweging en werd half september voet gezet op Nederlandse bodem (Maastricht) . De inwoners van Ravels, Weelde en Poppel zagen op een dag in late zomerdag in september veel vliegtuigen met aangekoppelde zweefvliegtuigen  overvliegen. Later bleek dat die onderweg waren naar Arnhem. Deze aanval bleek later een groot fiasco te zijn geworden. Ze werd bekend als “de slag om Arnhem”. 

Internationale bevrijders.

De Soldaten die Poppel hebben bevrijd hadden minstens drie  verschillende nationaliteiten. Zo waren er de Engelsen van het Hallamshire “Polar Bears” Batallion, de 1 st Polish Armoured Division en,  niet te vergeten de 24th Canadian Armoured Regiment (de zogenaamde Sherbrooke Fusiliers).  Hieronder ziet u de emblemen van de drie verschillende divisies, van links naar rechts: De Engelsen, de Polen en de Candezen. 

Hallamshire “ Poloar Bears” Batallion 

1 st Polish Armoured Division

24th Canadian Armoured Regiment (Sherbrooke Fusiliers) 

Het Hallamshire Bataljon zit op dat moment in de bossen van Rijkevorsel, nauw samenwerkend met de Polish Armoured 1 st Division (zie embleem rechts), ook wel eens de Poolse Huzaren genoemd. Hun opperste commandant van deze eerste Poolse pantsereenheid was Generaal “Baca… Herder” Stanisław Maczek.  Hij verdiende zijn bijnaam om zijn menselijke karakter, men zegt dat hij met zijn manschappen onder de tanks sliep.

Sommige van zijn soldaten hadden ook een schuilnaam. Vele Poolse soldaten waren overgelopen uit het Duitse leger, waren opgeleid in Engeland en opnieuw ingezet na de landing in Normandië. Ze anoniem wilden blijven om hun familie in het moederland te beschermen. De Polen hadden een groot aandeel in de bevrijding van onze contreien, ze werden echter na de plotse opkomst van het communisme door het Rode Leger volledig aan hun lot overgelaten en konden  niet meer terugkeren naar hun land. Ze mochten na de oorlog zelfs niet mee opmarcheren in het défilé in Londen omdat de Europese leiders hun nieuwe communistische Russische vrienden te vriend wilden houden. 

Filmfragment over de Poolse Genraal Maczek en zijn tanksoldaten

In de Engelse archieven kan u de korte beschrijving vinden en de orders van de troepen die Poppel moesten gaan innemen.

http://archives.rotherham.gov.uk/calmview/Record.aspx?src=CalmView.Catalog&id=578-K%2f5%2f5%2f7%2f77

Een meer gedetailleerd overzicht van de chronologische gebeurtenissen staan beschreven in het nieuwe boek “Poppel” van Marc Vermeeren dat door de Heemkunde-en Erfgoedvereniging Nicolaus Poppelius is uitgegeven. Dit boek bevat nog honderden pagina’s en 1.200 illustraties en foto’s. 

Map van de oprukking van de geallieerde troepen in de buurt van Poppel eind september 1944

Sherbrooke Fuseliers: Tank crew met Canadese Sherman "BOMB" tank in de buurt van de Belgisch-Nederlandse grens.

Het Oorlogsboek van Poppel (1945)

In het oorlogsboek van Poppel uit 1945 staan enkele fantastische verhalen van inwoners uit Poppel over de gebeurtenissen tijdens de bevrijding en de gevechten met de Duitse bezetters. We geven er u enkele mee van Frans Slegers en Marie Verwimp, maar kunnen u het boek ten zeerste aanraden. Het boek en al zijn verhalen  is ook via internet te bekijken via de link op de website van de Heemkundekring Nicolaus Poppelius.

De bevrijding is daar! (Frans Slegers)

(foto: Spitfire archiefbeeld UWM)

Vrijdag 1 September 1944! Rek! Tek! Tek! Kijk eens hoe laag die vliegers over de weg scheren! Het zijn geallieerden die de terugtrekkende Duitsers bestoken. Aan de Heihuiskens krijgt de autobus van Tilburg haar deel: verscheidene gekwetsten; ze rijdt niet meer: te gevaarlijk. De scholen, pas een halve dag geopend, worden opnieuw gesloten. 

's Zondags klinkt het door de Engelse radio: Namen en Brussel zijn bevrijd en de geallieerden rukken op naar Antwerpen! Van uit Arendonk sijpelen ontstellende berichten door van Duitse gruwelen aan de grens en 's maandags 's morgens, hangt aan de melkerij het laconieke bericht van de weerstand: werkzaamheden neerleggen! De bevrijding nadert ... 

Over de weg snorren dichte rijen auto's met het Herrenvolk in de richting van de Heimat. In alle haast worden pakjes gemaakt, spaarboekjes ergen in de grond gestopt, polissen van de verzekering tegen brand op zak gestoken en de boer op gevlucht, een eind van de grote baan want ge kunt nooit weten met die terugtrekkende Duitsers. 's Nachts geweldige ontploffingen: de Duitsers laten het vliegveld van Gilze-Rijen springen. "Morgen zien we toch wel Engelse" klappertandt Nelis tegen Fons in het midden van de nacht, als ze, opgeschrikt door het lawaai, even buiten staan. Maar 's anderendaags is het ijselijk stil. Geen Engelsen, maar ook geen Duitsers meer. Ja toch, ginder nog een paar te voet. Waar moeten die naartoe? We zitten toch ingesloten?

Want Breda is al bevrijd en Rotterdam bijna! Of leven wij misschien in niemandsland?

Neen, we zitten nog met de moffen! Blijkbaar eerst verward, evenals wij, door de valse berichten over Breda, hebben ze zich, na enige dagen herpakt en gaat het terug naar het front, in Geel, zegt men: met auto's, vrachtwagens, karren en paarden, kruiwagens, fietsen en trottinetten, ja, met alles dat maar bolt en een ransel dragen kan. Dagen lang trekt de Hermann-Göringdivisie...

Werken wordt er niet meer gedaan. Paarden zijn er niet meer. De fietsen zijn al lang door de kameraden meegenomen.

De mannen slenteren rond door de velden, of houden hier en daar een praatje. Voor de honderdsten keer vertellen ze hetzelfde: "Haben sie nicht zu arbeiten?" vraagt wel eens een jaloerse Frits. Op 't Hollands Bedaf is er echter nog elektriciteit. Wij gaan eens luisteren ... "Geallieerde tanks stromen Turnhout binnen" aldus Londen op 24 September. Fluisterend wordt het voortverteld: "Ze komen! Ze naderen! Eer 't weer zondag is zullen ze er wel zijn!" 

Duitsers die van 't front komen vertellen in vertrouwen van hevige gevechten in Postel en in Reusel. Er wordt weer jacht gemaakt op wagens en paarden want er moet munitie vervoerd worden. Een hele tram, midden in 't dorp, moet men lossen. Het wordt een koortsig gaan en komen van soldaten, SS en andere. 

Op Zondag 1 oktober begint weer de jacht op de weerbare mannen. Putten en loopgraven moeten gemaakt worden. Met de spade op de schouder marcheren er naar " 't Schaaien!", wantrouwend van uit de beemden nagegluurd door degenen die tijdig het hazenpad gekozen hadden. Er wordt gedreigd met huizen in brand steken ... En 's anderendaags opnieuw, door de Hegge, 't Kruiphol, de Pylakker ...  En als ze dinsdagmorgen weer op een troepje bijeen staan aan de Pastorij komt plots het bericht: "Terug naar huis!: Tommie komt!" Zou 't waar zijn? Ver kan hij in ieder geval niet meer zijn. Gisteren brandde het op verschillende plaatsen in de richting van Baarle en Engelse vliegtuigen cirkelden voortdurend over de omgeving ... De Weeldse Steenweg moet ontruimen. "Binnen eine Stunde. Essen mit nehmen". Het was te verwachten en toch klinkt het als een donderslag! Binnen een uur! Dat is dus om 9 uur. Niemand heeft nog goesting om te eten: zwart roggebrood met erzatskoffie. En weldra trekken ze over de weg: een zieke vrouw, steunend op de arm van hulpvaardige buren, sleurend met pakken, dekens op de rug, door de neersijpelende regen. Waar naartoe? Ze weten het zelf niet. 

Voorlopig maar van de grote baan weg en dan maar op "goedvalle uit" naar Aerle of Overbroek. Zo ver van t' dorp en de weg gebeurt toch niets! Op de Kleine Vond langs de Kooipad staan kanonnen.

Overal aan het front graven bange Duitse Wehrmachtsoldaten zich in om de vijand tegen te houden. 

Soldaten graven zich in. Hier en daar uit het venster van een verdieping grijnst een mitrailleur. Gaat het dan toch ernst worden en gaat er toch nog gevochten worden in Poppel? Gedurende de voormiddag blijft alles kalm. Het weer wordt iets beter. De miezerige regen heeft opgehouden te vallen. Maar de lucht blijft betrokken. Van uit het karhuis bespieden we de bewegingen van enkele Duitsers: een paar in de loopgraven; een langs de gevel van een huis ... sluipend.

Plots geratel van een machinegeweer. Het neemt toe. Komt opzetten als een hevige regenvlaag. We vluchten haastig in de schuilkelder. Het schijnt vlak bij te zijn. Kogels kletteren tegen de gevel. Zijn ze daar? Zullen we nu seffens “kaki” zien in plaats van “feldgrau”? Een gans uur duurt het, dan neemt het af, ineens is het stil... De stoutste wagen zich na enkelen tijd buiten. Niets te zien. Een angstige stilte hangt in de lucht. Haastig wordt de kachel aangemaakt en die goesting hebben drinken koffie. 

Na de bevrijding organiseert ook Poppel een grootse bevrijdingsstoet waar de draak  wordt gestoken met de Duitse bezetter, al was het leven toch lange tijd niet zo rooskleurig.

't Doet deugd in die koude! Ineens beginnen de kanonnen te donderen. Iedereen zoekt dekking in schuilkelder of stal. Het gedreun neemt toe; de losbrandingen volgen elkaar sneller op, zonder tussenpozen. 

De projectielen suizen over ons. Naar Weelde? Of waar naartoe? Hoor! Schieten de anderen niet terug? Ik weet het niet. Het is een gekraak zonder ophouden. Toch komt er een pauze. Worden ze moe? We gaan eens piepen!... Werkelijk, de anderen schieten terug. Ze zijn in de nabijheid want we zien de uitwerking van hun geschut: een groot gat in de kerktoren, openingen in verschillende daken. En hier korter bij ons: de hoogspanning stuk en een paal van de elektrische leiding middendoor. Nog dichter bij: twee dakpannen aan stukken en een vensterruit uit: dat is al oorlogsschade.

En dan begint het opnieuw, een gedonder, zonder ophouden, heel de donkere nacht door. Met de morgenklaarte keert ook de rust weer. We wagen ons een eind buiten: een beklemmende stilte. Precies of de lucht elektrisch geladen is of er een geweldige storm dreigt die elk ogenblik kan losbarsten. Een gerammel op de steenweg; het houdt stil. Voorzichtige gestalten sluipen over de Kooipad, dekking zoekend tegen achterbouwen en strooimijten. 

Zouden het ...? Ja! 't zijn Engelsen! Kijk maar hoe voorzichtig ze zijn en hoe eigenaardig ze doen. We willen binnenlopen en de anderen het blijde nieuws verkonden, maar ... Pang! ...Pang!...Lichamen vallen; tanks rammelen terug naar Weelde en langs de Kooipad walmt een dichten rook op. Hout en stromijten staan in brand! Of is het iets anders? En dan begint het weer: het venijnig gefluit door de lucht, het knallend klappen van ontploffende obussen, het kraken van splinterend houtwerk, het gekletter van vallende pannen en het rinkelen van glaswerk. De verraste patrouille heeft blijkbaar de artillerie verwittigd dat Poppel nog niet zuiver is. De Duitsers antwoorden niet meer. Gedurende de nacht zijn de kanonnen spoorloos verdwenen. 

Nu en dan komt er een ogenblik rust, voldoende om het slagveld eens te overschouwen.

Meer en meer gehavende huizen. De toren heeft zwaar geleden. We kunnen er dwars doorheen kijken. Rond een uur in de namiddag bezwijkt hij en stort naar beneden ... Het geschut vermindert, houdt op ... In de verte gedommel alsof men met zware tractoren aan 't ploegen is. Het geronk komt dichter. Nelis waagt zijn kop eens buiten: "Tanks" schreeuwt hij naar binnen. Engelsen! Ginder langs 't kruiphol! Kop terug binnen; 't kan nog gevaarlijk worden. Maar in de schuilkelder begint men zich op te winden. Is 't einde dan toch nabij, komen ze toch eens onze bevrijders! 

Het gebrom is vlakbij ... Scherpe benzinereuk. De spanning wordt groter ... De grond davert ... Geritsel in de haag ... Twee lange kakibenen verschijnen voor de ingang van de schuilkelder. We roepen: "Daar zijn ze!" We springen buiten en daar staat hij voor ons: een Tommy! Een prachtkerel! Een lachend gezicht onder de omgekeerde telloor; het geweer in de hand: "Good day!" klinkt het en zijn hand ligt in de onze. Hij is de eerste van over zee. Sprakeloos staan we daar; we weten niet wat zeggen, neen…. kunnen niets zeggen. Zoveel gedachten flitsen ons door de geest. We zijn bevrijd! Geen Duitsers meer! We zijn vrij! Als een nare droom zal het voorbij zijn: honger en kou, onrust, onzekerheid, Gestapo, dwingelandij! Vrijheid! Kijk daar zijn er nog ..., en nog ... en nog!...En dat zijn tanks. 

Hé wat gek machientje komt daar aan gepuft? Ah! noemt men dat een jeep! Op een ommezien staat heel de werf vol Tommy's. In dichte rijen komen ze aan gedrumd, achter de tanks, uit het Kruiphol, door heggen en kanten, over grachten en platgereden prikkeldraad, door bietenvelden en weiden. Worden ze daarachter ergens uit de grond gestampt? Het is ongeveer 2.30 uur. De bevelhebber wenkt de eerste aangekomenen rukken verder op, achter de tanks, de Dijk in... 

"Zoem! Bom! Krak!..." Wat is dat? Al de Tommy's laten zich vallen. "Boches" (?) fluisteren ze. Hoor, weer een! Krak! Een perenboom knapt af! Oei! De Duitsers hebben hun kanonnen op de Kleinen Vond gericht. Ze spuwen dood en vernieling. God is 't dan nog niet gedaan? Boem! Weer een! ... het schop omver! Hals over kop tuimelen we de schuilkelder in, vol angst en schrik. En wij die meenden dat 't gedaan was ... Als het eindelijk ophoudt begint het al donker te worden. De “aanstee” staat vol trechters van ingeslagen obussen. Het huis van onze buurman heeft verschillende voltreffers gehad. Doch gelukkig zijn er geen doden. Achter de tuin is 't een geweldig druk verkeer, van de Hegge naar de Dijk en omgekeerd: tanks en jeeps naar de Dijk; rode-kruiswagens in beide richtingen. 

Een rode gloed stijgt omhoog. Brand in 't dorp! Daar ook! Ginder nog op een plaats! Spookachtige schimmen lopen heen en weer in het duister. Nu begint de omgeving te gelijken op het beeld dat we ons altijd gevormd hebben over de oorlog. Brandende huizen! Vluchtende mensen! Bulderende kanonnen! Soldaten die vallen op het slagveld! Rode-kruiswagens en tanks aan de ene kant, moord en brand, aan de anderen kant, hulp aan de lijdende slachtoffers.” 't Ergste zal wel voorbij zijn. Ze zullen al wel in Tilburg zitten! “ Zo breekt Wies plots de stilte. Vluchtelingen uit de Overlaar komen aan. De Duitsers beschieten nu die plaats. “Zojuist werd nog een soldaat gedood”, weet Liza. “Ze zijn zich volop aan ’t ingraven”! Aan 't ingraven? Zitten ze dan nog niet in Goirle? Zwijgend zoekt ieder zich een plaatsje voor de nacht in de schuilkelder of elders. We zijn bevrijd, hier in 't dorp tenminste. Maar verderop? 

Een buitgemaakte tank in het buitengebied van Goirle.  

Het kanongebulder begint weer. Het snelle Engelse gekletter, het trage doffe Duitse gebrom. We zijn bevrijd. Maar anders dan wij ons de bevrijding hadden voorgesteld. En hoe zal het in ’t dorp gesteld zijn? Maar kom! Morgen rukken ze verder op. Dan vieren we feest, juichen onze bevrijders toe en steken de vlaggen uit. Alle leed zal dan vergeten zijn ... Als we trachten in te dutten brengen de kanonnen ons weer tot de werkelijkheid terug ... Morgen zal 't echter voorbij zijn. 

De bevrijding van Bedaf (Maria Verwimp)

Dat de bevrijding komen zou wisten wij allen, maar dat wij, hier op deze stillen hoek, wat zouden beleven, dat hadden we nooit gedacht. Dagen op voorhand hoorden we het kanongebulder en het naderde immer dichter. We zagen de Mustangs (zie onder) en de Spitfires laag over bossen en wegen vliegen.

(foto: Mustang archiefbeeld AWM) 

De laatste Duitsers, die nog konden vertrekken, maakten zich, groen gecamoufleerd en dol van schrik, zoo vlug mogelijk, uit de voeten: eerst langs de Grote Baan, maar later werden ook minder belangrijke wegen gebruikt zoals de Bedafse weg. Indien we niet zo ernstig van hun nederlaag bewust waren dan hadden we zeker gedacht dat we krankzinnigen voor ons hadden. Kinderwagens, fietsen met en zonder banden, triporteurs, kleine wagens waarmee de kinderen zich zo goed vermaakten, namen ze mee op hun aftocht die langs Bedaf ging naar Baerle- Nassau en Alphen. Kort maar hard klonken de bevelen. Allen waren we met grote angst bevangen daar vele paarden verborgen stonden in de "Oude Lokken" midden in de bossen om te ontkomen aan de ontvoering welke reeds aan velen enige dagen te voren was te beurt gevallen. Daarom waren ze verstopt in ver afgelegen weiden. 

Zo werd het 3 Oktober. Een honderdtal Duitsers en vele Russische krijgsgevangenen verbleven nog op het kasteel in de Schrieken. Zij hadden nog juist op het nippertje, langs de wegen, kleine loopgraven aangelegd. Dat voorspelde het ergste. Rond 10 uur moesten de achterste boerderijen van Bedaf, op Belgisch grondgebied, ontruimd worden. Te 11:45 uur zouden de anderen volgen, die wat dichter bij het dorp gelegen zijn. Met enige pakken en dekens zagen we de bevolking vluchten. De ene hier, de andere weer elders, misschien de dood tegemoet! Er mocht niet te veel worden meegenomen, snauwde een officier ons toe, voor de soldaten moest er ook wat blijven. Daarmee konden we gaan, verjaagd tot 3 kilometer van huis, door niets ontziende vijanden. Intussen naderden onze bevrijders, wier komst zo vurig verlangd werd. Op sommige plaatsen zagen we vage wit-gele vlekken aan de horizon: daar was reeds brand uitgebroken. Men hoorde nu duidelijk het knetteren van machinegeweren; wat zou de nacht ons brengen? 

6 Pounder kanon waarmee de Britten de Duitse tanks te lijf gingen…. Een ongelijke strijd. 

Bijna niemand sliep; vurige gebeden werden van uit schuilgrachten en kelders ten hemel gestuurd. We waren een volk in nood. Eindelijk toch brak de morgen aan, maar nog waren de bevrijders er niet. De mannen mochten zich niet op straat begeven en zeker niet in het verboden gebied waar zich de grijze arenden nestelden voor een aanval. Schuw liepen de soldaten heen en weer om de minste onraad te bespieden. Op de daken werden enige dakpannen verwijderd en de loop van een machinegeweer grijnsde er door en daarachter een paar vijandige ogen die haat en wraak verrieden. De spanning had zijn toppunt bereikt. 

Het was namiddag op 4 oktober. Van op een tamelijk grote afstand konden de bewoners een oog in 't zeil houden. 't Werd 5 uur, dan steeg er van uit een boerderij een rookwolk de hoogte in, doch er was geen hulp te bieden: de bommen vielen in de nabijheid. Een uur later nog steeds dezelfde rookwolk. Als het daar nu maar bij bleef! Maar neen! 

Rond 6 uur vatte alles vuur: 4 boerderijen ineens met daarbij nog vele graanmijten die in de velden stonden. 't Leek een ware vuurzee. Het begon al vroeg donker te worden en om 7 uur moest eenieder binnen zijn. Daar stonden de mensen nu, zwaar beproefd, ver van huis en zonder woning. De vlammen waren gezakt: het was nog smeulend vuur, wat overbleef van de eens zo rustige boerderijen. Hoe ze in brand zijn geraakt is en blijft voor ons een vraag. Misschien door de Duitsers aangestoken, wat wel bijna zeker is, of misschien door het geschut! 

Donderdagmorgen, 5 Oktober, waren enige personen gaan zien hoe het er bijstond; nog steeds waren de achterste hoeven niet vrij, niemand kon ze bereiken. De voorste hoeven lagen daar verlaten en uitgebrand; men zag er nog half verbrande dieren liggen of rondlopen. Vreselijk schouwspel voor een vredelievend mens! De weilanden, waarin de overblijvende dieren van een 4 jaar lange opeising of plundering, liepen, lagen nu bezaaid met gedode beesten. En dat alles was het werk van een halve dag. Op de middag was het een beetje stiller geworden, als een rustpoos in een drama, om nadien met grootere hevigheid te worden voortgezet. Om van deze stilte te profiteren, wilden vele mensen naar hun huis terugkeren. Maar er was geen middel te vinden: de weg werd overal afgezet door de Witte Brigade. Velen maakten dan gebruik van kleine binnenwegen.

De Polen kwamen vanuit Baarle-Nassau met hun tanks aangerold aan Bedaf (foto: Heemkring Amalia Van Solms)

De eerste hoeven bereikt, zagen we rond 2 uur grote tanks in de velden, maar dezen keer waren het onze vrienden de Polen. Een Poolse Officier die zeer goed onze Vlaamse taal machtig was, verklaarde ons dat ze van Baarle-Nassau kwamen om aan de rand van ons gehucht, een verbinding te sluiten met de Engelsen die het dorp hadden bevrijd. Wees voorzichtig, zo vertelde hij verder: want in de Schrieken zitten nog vele Duitsers. Het duurde niet lang of ze werden gevangen en weggevoerd om op hun beurt kennis te maken met de kampen die zij zelf eerst voor anderen hadden voorbereid. 

Ga nu gauw terug, beval ons de officier, alle gevaar is nog niet allemaal weg. Voor het vallen van de avond trad het geschut terug in volle actie. Ook de achterste hoeven van Bedaf, welke nog rechtstonden, zouden moeten buigen voor het oorlogsgeweld. 't Was nogmaals het vuur dat alles zou verslinden. Dezen keer werden er ook slachtoffers gevraagd. Twee soldaten van de verbondene legers; ze lagen er uitgestrekt langs de weg: dood. Nooit zouden ze nog naar hun geliefd vaderland terugkeren. Dit was de laatste, maar harde slag die aan ons gehucht werd toegebracht. Er sneuvelden ook nog enkele Duitsers. 't Was voor hun Hitler en zijn nazi regime, dat zoveel wanorde in de wereld heeft gebracht. Het was het bittere einde van het eens zo trotse Herrenvolk. Hun nederlaag was nu nabij. 

ACHTUNG..... MINEN.

Oppassen was nu de boodschap want de Duitsers hadden nog vele mijnen gelegd in de Schrieken. De bossen waren in een onzichtbaar mijnenveld herschapen. Overal hingen er plaatjes, rode en witte, waar opstond: "Mines" als waarschuwing voor het grote, dreigende gevaar. Zoo gingen langzaam, maar zeker de dagen der gevechten voorbij. Tot op 26 Oktober zouden we in het onmiddellijk bereik van den vijand blijven.

Piper L-4 artillery spotter toestel op zoek naar vijandig geschut boven de frontlijn.

Een onzer trouwe bezoekers was het zeer kleine verkenningsvliegtuig, het “Mugske”, dat elke dag boven onze hoofden zweefde. Het trok eenieders aandacht door zijn eigenaardig motorgeronk. 't Was schoon om zien hoe onze bevrijders, op de grond, berichten overseinden, en hoe het vliegtuig deze, draadloos, opving. Tot op de 26e Oktober, daarna zou het verdere vliegtochten ondernemen; wij waren immers vrij! Al moesten we onze vrijheid duur betalen, toch zien we met hoop onze toekomst tegemoet. God zal ons blijven beschermen.

Bevrijdingsstoet 

Na de oorlog werd ook in Poppel een bevrijdingsfeest georganiseerd met bijhorende stoet. Net als in Ravels en Weelde moest er uiting gegeven worden aan de opluchting na het oorlogsgeweld.

Op 7 mei 1945 capituleerde Duitsland en op 8 mei werd de wapenstilstand een feit. Het was het zover, De Duitse vijand was  eindelijk volledig verslagen in België. 

Poppel begon aan de voorbereiding van de optocht die op 31 mei 1945 langs de hoofdstraten van Poppel zou trekken.

Enkele sfeerbeelden uit het boek “Poppel” van de bevrijdingsstoet op 31 mei 1945

Bronnen:

Heemkunde-en Erfgoedvereniging Nicolaus Poppelius: Poppel: het Oorlogsboek
Heemkunde-en Erfgoedvereniging Nicolaus Poppelius: Tijdschriften
Archief van Heemkunde-en Erfgoedvereniging Nicolaus Poppelius
Foto’s: Wikipedia