Vanmiddag werd aan de kerk van Ravels de gedenkplaat onthuld voor de slachtoffers van WO 2.
Het ging er om de slachtoffers in de ruime zin van het woord, met naast oorlogsslachtoffers, ook ruim aandacht voor krijgsgevangenen en burgerlijke slachtoffers. Het was één der eerste officiële plechtigheden die sinds lange tijd openbaar werden gehouden.
Naast een toespraak van de burgemeester die samen met het schepencollege present was, werd ook een emotionele toespraak voorgelezen door één van de familieleden van een krijgsgevangene uit WO 2. Na de toespraken werd ook een muzikale hulde gebracht.
Vanaf heden staan alle namen voor eeuwig gegrift in de gedenkplaat, voor iedereen zichtbaar om nooit te vergeten.
Concentratiekamp slachtoffers en verplicht tewerkgestelden in Duitsland
Ja, Meer dan 75 jaar geleden –Eindelijk zijn ze terug thuis in Ravels , hun gevangen nummers worden eindelijk terug namen op deze gedenkplaat, nooit werden hun namen in het openbaar nog vernoemd. Niet hier, niet ver weg van huis, ze werden maar gewoon tot een nummer gedegradeerd, ook geen rode omgekeerde driehoek meer die aangaf dat het om een politiek gevangene was of andere herkenning teken die aangaf een gevaar te vormen in de Nazi denkwijze. Nu dan toch eindelijk terug het respect en erkenning dat onze familieleden hier al jaren verdienen maar nooit kregen.
De maand mei 1944 was een zeer donkere periode in Ravels. Meer dan 20 inwoners werden verklikt omdat ze bij het verzet of weerstand waren, werden gearresteerd door Gestapo en Veldgendarmerie en weggevoerd naar de onmenselijke gruwel van concentratiekampen in Duitsland, 14 inwoners uit onze gemeente werden daar vermoord. Ook verschillende inwoners werden verplicht te gaan werken voor Nazi Duitsland, twee van hen stierven daar door bombardementen.
De families van al deze mensen hebben hier nooit een bloempje op het graf van hun geliefden kunnen plaatsen want een gedenkplaat of een graf met hun namen op vermeld is er nooit geweest. Zo vele weggevoerde politieke en andere gevangenen stierven na hun onmenselijk verblijf in Duitse kampen een gruwelijke dood en werden naamloos begraven in een van de vele massagraven. Elke dag keken gevangenen voor de dood bevreesd in de ogen.
Een zestal weggevoerde concentratiekamp gevangenen uit onze gemeente kwamen gebroken terug. Over de opgelopen trauma’s, het zelf te moeten verwerken van de gruwel en mensonwaardig verblijf in gevangenschap konden of wilden ze niets of nauwelijks iets vertellen of getuigen, niemand hield rekening met hun emoties, wat hadden ze allemaal gezien en zelf ook meegemaakt. Nachten wakker liggen, erover dromen, het zelf in stilte moeten verwerken, er mee te gaan slapen en opstaan.
Zou men de waarheid over hun beleefde gruwel verhalen wel geloven, het verblijf in de kampen was zo een ongelooflijke gruwel, zo onmenselijk. Na jaren waren er dan toch die de moed opbrachten om uit eerste hand erover te willen spreken en of getuigen, zo veel respect voor deze mensen. Zij zijn geen leugenaars maar getuigen uit eerste instantie, dit was zeker geen retoriek, want eigenlijk laat het gruwelijk leven in de vele Nazi kampen zich nauwelijks of niet met woorden beschrijven. Stilletjes zeggen deze getuigen ons vaarwel.
Nazi Duitsland bezat meer dan 1600 gruwel kampen door heen gans Europa waaronder ook het kamp Breendonk hier in België, na onderzoeken sprak men zelfs van veel meer kampen, gevangenissen, en ghettos waar de gevangenen onmenselijk werden behandeld, folteringen , slagen, pesterijen, ontbering bijna geen eten en drinken, medische experimenten, 14 uur dwangarbeid per dag, dikwijls zonder eten of drinken. Velen stierven door uitputting en ziekte, er waren geen of weinig nutsvoorzienigheden. Hun mens zijn, hun eergevoel werd hen daar volledig ontnomen en ze werden vernederd tot aan hun dood. Ze werden verlaagd tot vuilnis. Meer dan 15.000 Belgen werden vermoord in de gruwel van de vele verschillende kampen die Nazi Duitsland bezat doorheen Europa. Wat is deze mensen toch zoveel onrecht aangedaan.
Ik zelf leefde niet in oorlog en geweld, ken ook niet de angsten voor bommen en soldaten of voor sommigen die hun eigen land vergaten. Ik zag met en voor mijn eigen ogen ook geen mens door een geweer geveld. Ik weet wel de verhalen uit eerste hand die mij zijn verteld hoe mensen hun huis en haard moesten verlaten en lang in concentratiekampen zaten door wanhoop en zo veel ellende vergezeld, zelfs door onmenselijke behandelingen neer geveld. Ik weet dat velen spoorloos verdwenen. Zij zaten in het verzet, boden weerstand of waren jood, men weet niet altijd waar ze juist begraven zijn of hoe zij werden gedood.
De onvoorstelbare wreedheden die in de zo vele gruwelkampen hebben plaats gevonden gaan de menselijke geest te boven. Het was een ware Hel.
Ik moet en wil toch even blijven stil staan bij al diegenen die sneuvelden, de oorlog is voorbij Maar door hun offers is mijn….. is ons leven vrij ! ! !
Wij schrijven vandaag meer dan vijfenzeventig jaar na het einde van WO 2 maar stellen vast dat de mensheid, of moet ik zeggen mensdom met de klemtoon op de laatste lettergreep, nog altijd niet geleerd is.
Want zo vele jaren na die tijd weten wij niet zo veel van oorlog tijd. Herdenken nauwelijks iets en raken kwijt waar ooit zo hard is voor gestreden. Maar als het ons nu al niet meer raakt, ons niet meer aan het denken maakt, is dat niet wat juist ruimte maakt voor herhaling van het verleden?
Laten we met z’n allen ons wapenen voor en met VREDE, zodat de volgende generatie dit zal blijven weten, het verder verklaren en uitleggen om nooit de gruwel van oorlogen te vergeten.
Het is al wel meer dan 75 jaar geleden zeggen wij, maar geloof me mensen… t ’is allemaal toch zo dichtbij.
Graag een minuutje stilte voor onze familieleden die vermoord, gestorven zijn in de gruwel van kampen samen met zovele anderen, ook denken we aan de miljoenen slachtoffers van onnodig oorlog geweld.
Fotoreportage onthulling gedenkplaat © RAWEPO LJ
