Het is alweer bijna een jaar geleden dat Ronny en Johan Willems slachtoffer werden van een gasontploffing in hun garage aan de Koning Albertstraat te Weelde.
De koude rillingen lopen nog over mijn rug wanneer ik eraan terugdenk en heel nare herinneringen aan een andere ramp komen terug boven als ware het gisteren…
Donderdag 22 juni 2017, omstreeks 11:00h in de morgen.
Op hetzelfde ogenblik waren we op bezoek bij Luk Van Gils, één van de muzikale “Zingende Zaag” vrienden van Ronny om iets technisch op te lossen en nog wat afspraken te maken over de filmopnames voor het “Zingende Zaag Farmfestival” toen we in Ravels de ambulances en MUG zagen voorbijrijden.
Minuten later kreeg Luk telefoon van Eric Segers, ook een muzikant van de Zingende Zaag met de melding dat de MUG voor een ontploffing bij de garage van Ronny Willems was opgeroepen. Op dat ogenblik drong het nog altijd niet tot ons door hoe ernstig de situatie was. Dat besef kwam pas later…
Het besef dat één van de beste vrienden van mijn broer Danny en zijn gezin op één dochter na.… op slechts een honderdtal meters van de plaats waar hij het leven moest laten in gelijkaardige omstandigheden werd getroffen door een bijna fataal ongeval was even teveel toeval...
Ja, dat besef kwam pas later en niet alleen bij mezelf, maar ook bij vele duizenden in onze kleine gemeenschap in onze Stille Kempen.
Onzekerheid in de komende weken en maanden.
Binnen een dag echter wisten we echter allemaal dat het zeer ernstig was. Waar we eerst nog hoopten hen in ieder geval als bezoekers te zien verschijnen op het Farmfestival werd als snel duidelijk dat het ijdele hoop was.
We spraken Ronny pas geleden op de Opendeurdag bij de brandweer, waar hij zijn dank nog eens kwam betuigen voor de snelle levensreddende hulp die de brandweermannen uit de gemeente boden op die noodlottige dag.
We laten hem daarop in zijn eigen woorden zijn verhaal doen.
“Ik wil al mijn vrienden danken voor de steun in het voorbije jaar waarin zeer veel gebeurd is.
Velen kennen mijn situatie op dit moment maar voor anderen is een kleine uitleg misschien op zijn plaats.”
Coma
Na onze opname in Stuivenberg heb ik drie maanden in coma gelegen, waarin ik naast een longontsteking, een hartstilstand, een bijkomende blaasontsteking, maagzweren enz.. ook nog verschillende ontstekingen op de infusen heb gehad. Dit was vooral voor mijn familie een erg moeilijke tijd.
Gedurende deze tijd ben ik in een kunstmatige coma gehouden met de nodige pijnmedicatie waardoor ik ook hallucinaties kreeg en dromen. Zo heb ik meerdere malen ‘s nachts in mijn dromen bezoek gekregen van mijn overleden vriend Danny Jansens die me telkens terug stuurde. Hij stuurde me elke keer terug die donkere gang in en belette me naar het licht toe te komen. We hadden hele gesprekken dat ik naar hem toe wilde komen maar hij verzekerde me steeds dat het hier op aarde beter was, “ het is uwen tijd nog niet, ga terug Ron!” zei de vroegere held van Weld telkens weer. En ik kon weer terugkeren doorheen die donkere lange gang naar de comateuze toestand die maar verder duurde, weken achter elkaar. Toch hou ik daar geen akelige herinneringen aan over en denk ik daar met vreugde aan terug.
Complicaties.
Daarbij kreeg ik ook nog te maken met een bacterie die met de zwaarste antibiotica bestreden moest worden, allemaal heel erg kritiek in deze periode want de bacterie belette het tijdelijk de artsen om de helende therapie verder te zetten.
Nadat het enigszins mogelijk werd hebben de artsen geprobeerd de brandwonden aan armen en benen zoveel mogelijk te herstellen met de huid van mijn rug. Na 6 maanden in het ziekenhuis te hebben verbleven mocht ik met Kerstmis naar huis. Een onvergetelijke dag die ik nooit meer kan vergeten.
Johan die aan benen en armen brandwonden had, heeft ook tegen de bacterie moeten vechten maar heeft deze vlug overwonnen. Na zes weken mocht hij naar huis en met hem gaat het relatief goed.
Lang herstel voor de boeg.
Beiden moeten we echter nog steeds beschermende kleding dragen, een drukpak dat de huid belet om te vervormen tot grote littekens.
Johan draagt dit aan zijn benen, armen en handen, Bij mij is het van aan mijn tenen tot mijn hals, handen inclusief.
Dit moeten wij volhouden tot de huid niet meer actief is, van 6 maanden tot nog een jaar.
Verder moeten we beiden een strak kiné regime in Merksem aanhouden om onze gewrichten mobiel te maken. Door de gevolgen van het ongeval, de lange coma periode en andere oorzaken zijn vele gewrichten helemaal vast komen zitten. Deze moeten worden losgemaakt en dat is een pijnlijke ervaring. Je kan het nog het beste vergelijken met het loswerken van een ‘frozen shoulder’, geen pretje dus.
Ook de huid is nog heel erg fragiel en moet nog lange tijd nabehandeld worden met huidtherapie.
Johan gaat geen nadelige gevolgen overhouden aan het ongeval, bij mij ligt het iets moeilijker.
Mijn voeten hebben een zenuw verloren in de kniestreek waardoor ik dropvoeten heb over gehouden die gecorrigeerd worden door beugels. Mijn linker elleboog zit vast door botaangroei en heeft een zenuw verloren van de pink.
Maar we blijven positief .
Een dokter wil binnenkort mijn elleboog opereren en gaat ook naar de zenuwen in mijn benen kijken.
Voor de rest lieve mensen gaat het weer goed en dank ik iedereen die meegeleefd heeft in die zwarte periode die ik hopelijk vandaag mag afsluiten.
Een zeer grote dank gaat naar mijn gezin waarvan hun leven ook plots veranderde en alles hebben moeten laten om mij te helpen .
Groeten Ronny
