Vanmorgen kwamen een 250 tal mensen samen aan het crematorium om afscheid te nemen van Frans Verhoeven.
Frans, graag gezien figuur in Weelde was een bezielend jeugdtrainer bij KSK Weelde en tevens ex- brandweerman, overleed maandag 16 december zachtjes thuis.
Patrick Van Gompel, één van de pupillen onder de hoede van Frans Verhoeven tijdens zijn trainerschap van de juniores van KSK Weelde in de jaren zeventig van vorige eeuw, wilde op de plechtigheid even stilstaan bij Frans die zoveel voor de jonge voetballende generatie van Patrick heeft betekend.
foto: © fb archief Patrick Van Gompel
20191220 Frans Verhoeven
Dag Gaby, Colly, Stan, dag heel de familie, vrienden en kennissen van Frans, dag voetbalmaten van toen, mensen van SK Weelde.
Dag iedereen, dank voor jullie talrijke aanwezigheid. Enkele voetbalvrienden vroegen me hen te verontschuldigen omdat ze er vanmorgen onmogelijk bij konden zijn. Afscheid nemen is voor niemand gemakkelijk. Wellicht bestaan er te weinig woorden om uit te drukken wat je bij een afscheid wil zeggen.
Als kapitein van de ploeg vond ik dat er namens de ploeg, en met medewerking van enkelen, vandaag een hulde moest uitgesproken worden voor Frans Verhoeven, de trainer van de juniores van het jaar 74-75, de kampioenenploeg van bijna 45 jaar geleden.
Frans heeft ongelooflijk veel betekend voor ons, jonge knapen in de bloei van hun leven, op een ogenblik dat ook Frans nog altijd in de bloei van zijn leven was.Het mooie is: we beseften dat toen al allemaal ten volle. Het was een ongelooflijk vrolijke, onbezorgde, supergelukkige periode in ONS leven, maar ook in ZIJN leven. Frans leerde ons niet alleen beter voetballen, hij maakte er ook een superploeg van, een vriendenploeg. Hij was streng maar rechtvaardig.... Altijd rechtvaardig maar niet altijd TE streng.
Frans hield van lol en plezier maar als de training begon moest hij maar één keer fluiten en was het bittere ernst, dan moest er gewerkt worden. Frans had, meer dan veel mensen dachten, écht verstand van voetbal. Hij zette de juiste mensen op de juiste plaats. Hij leerde ons hoe we ons moesten “vrij lopen” zonder bal.
Hij liet ons ook technisch trainen op stilliggende ballen, op vrijschoppen en hoekschoppen. We zien hem nog staan met een plastieken teiltje hoog in de lucht op de hoek van de klein backlijn, daar moest de bal komen. En van de punt van de grote backlijn moesten de koppers komen inlopen.
Als er bij een 1-0 voorsprong in de achterste lijn al enkele moppen werden getapt, werd hij zenuwachtig, en dan riep hij dat we daar mee moesten ophouden. De jeugd van toen kon best goed luisteren, tenminste, naar mensen die op een natuurlijke manier hun gezag verdienden.
In een bestuursvergadering heeft ooit iemand gezegd dat iedereen met zo’n ploeg kampioen kon spelen. Frans zei dat die meneer het dan maar moest overnemen. Frans wilde de zondag daarop niet in de kleedkamers komen. Tijdens de rust zijn we dan, bij wijze van steun, bij Frans langs de omheining gaan staan. De week erop was Frans terug onze coach en hebben we er samen een schitterend jaar van gemaakt.
Samen met de minder getalenteerden die ook hun speelminuten kregen, daar lette hij wel op.
Dat is toch geweldig.
Passioneel was hij, in het spel en in vriendschap. Frans was een rustige man met de bijzondere gave om vlot met jonge mensen om te gaan. Hij kon ons hard laten trainen en hij kon ons hard laten genieten van de overwinningen. Hij verstond de kunst om aan te voelen wat een bende wilde pubers kan bereiken en wat een bende onnozel kiekens vooral niet moet doen.
Bewonderenswaardig, zijn engelengeduld, zijn voluntarisme, zijn inzet, zijn eeuwige vriendelijkheid, zijn optimisme, zijn gulheid. Ik weet nog dat hij soms jongens met weinig geld op zondagmiddag 20 frank toeschoof om hen niet uit de toon te laten vallen. Hij deed het in stilte. Tussen de trainingen en gesprekken aan de toog door, kregen we levenswijsheden mee. Niet als wijsheden uitgesproken maar eerder ingefluisterd met gewoon normaal gedrag.
We genoten van de vele supporters bij onze wedstrijden. Soms hadden we meer supporters dan het eerste elftal. We genoten van de meisjes langs de omheining. We hielden in de gaten voor wie ze het meest supporterden. Dat kon per week trouwens nogal eens verschillen. Frans had het allemaal gezien en genoot mee. Zalig. Wat was dat zalig.
Wij beseften allemaal in welke gelukkige tijd we leefden en in welke gelukkige onbezorgde tijd we ons amuseerden. Voor mij persoonlijk is de juniorenploeg en het kampioen spelen het hoogtepunt uit mijn jeugd, ik denk dat dat voor ons allemaal zo is. We weten nog goed dat Frans en Gaby na de kampioenenviering bij hun thuis een wild barbecue organiseerden.
Gelukkig was dat in een tijd dat er nog geen foto’s werden gemaakt. We denken aan een zalige reünie 20 jaar later in de Brouwerij. Het was elke keer nagenieten. Als je Frans jaren later tegen het lijf liep, kwamen de juniors van toen altijd ter sprake. Hij wilde altijd weten hoe het met ons ging, of we iets hadden gehoord van deze of gene. Hij genoot van de warme herinneringen. Hij wilde nog altijd alles weten van zijn ploeg.
Beste familie, goede vrienden. Met deemoed, met natte ogen, met veel verdriet nemen we vandaag afscheid van Frans.
Beste familie, Frans was voor ons een vaderfiguur en een warme vriend. Het moet voor jullie een troost zijn om te weten dat zoveel mensen hem zo graag hebben gezien.
Laten we hem altijd gedenken met een smakelijke glimlach, hij zou het graag hebben.
Patrick Van Gompel
Turnhout, 20 december 2019
De kampioenenploeg van Frans Verhoeven 1974-1975.
Boven - van links naar rechts: Johan Dickens (+), Eric Vermeulen (+), Guy Van Gils, Eric Dries, Jef Lauwers, Eric Willemsen (+),Luc Daemen, Patrick Van Gompel, Frans Verhoeven (+)
Onder - van links naar rechts: Jos Maes, Luc Van Vlasselaer, Johan Van Gils, Luc Jansens, Gust Brosens, Marc Thielemans.
Het team bestond uit slechts 13 jongens, meer waren er toen niet voorhanden in het Weelde van de jaren 70.
