Grootse persoonlijke afscheidsviering voor Mario Langenhuizen
Gisteren werd er afscheid genomen in de kerk van Poppel van voormalig gemeenteraadslid Mario Langenhuizen.
Mario kwam vorige week vrijdag om het leven door een noodlottig fietsongeval. Hij staat vooral bekend om zijn veelvuldige tussenkomsten op de gemeenteraad, zijn gezonde scherpzinnigheid, zijn uitzonderlijke kennis van dossierdetails, … In de raadszaal straalde hij veel joie de vivre uit en zo was hij ten voeten uit, blijkt ook nogmaals uit alle toespraken.
Heel wat mensen waren afgezakt om een laatste groet te brengen. Buiten zijn naaste familie, talrijke vrienden, collega’s van de militaire orde van Nederland, de burgemeester, schepenen, buren, ... waren zelfs zijn hechte vrienden vanuit Oostenrijk aanwezig. Zij waren speciaal overgekomen om een laatste eerbetoon aan Mario te brengen.
De viering werd vooral gekenmerkt door heel wat persoonlijke teksten. Zo namen Kyara en Dynan, zijn kleinkinderen, als allereerste het woord. Ze vertelden hoe speciaal hun opa wel was. Alle hobby’s, bijzondere reizen, de gekste uitvindingen, … alleen maar vol lof over een opa die een beetje gek was, maar dan op de goede manier. De oudste kleindochter Marissa bracht de dankgebeden voor.
Ook schoonzus Fanny wist heel wat anekdotes aan te halen: hun wekelijkse etentjes, muziek opzetten wat ontaardde in een heuse karaoke, … Ook hier merkte je hoeveel levensvreugde er telkens weer aan bod kwam. Mario was een échte Bourgondiër pur sang en een schoonbroer uit de duizend.
Dochter Xandra somde onnoemelijk veel dingen op die ze nooit meer kon doen met haar vader maar ook hoe trots ze was op haar grote held. De kracht die zij uitstraalde, heeft ze ontegensprekelijk meegekregen van haar vader.
Claudia, de lieftallige echtgenote van Mario, had zelf ook de moed en kracht haar brief voor te lezen. De afgelopen 24 jaar waren de beste van haar leven. Alles wat ze ooit had willen zeggen, hadden ze gedaan in al die jaren. Dat ze nu zo plots verder door het leven moet zonder dat deel wat haar compleet maakte, is niet te vatten. Ze had er zelfs voor gezorgd dat er een speciale gast in de kerk aanwezig was die voor de muzikale omlijsting zorgde. Net die man, Gino Politi, was de verrassing die Mario afgelopen juni voorzien had op het intieme verjaardagsfeestje toen ze 50 jaar werd. Politi bracht allemaal nummers waar Mario aan verknocht was. Zo bleek dat Charles Aznavour zijn favoriete zanger was.
Nichtje Marloes las op het einde dan ook nog een tekst voor van een liedje van Aznavour dat Mario ooit voor Claudia vertaald had.
Ook Els Hermans, waarmee hij 5,5 jaar als onafhankelijk gemeenteraadslid gezeteld heeft, bracht een afscheidsspeech recht vanuit het hart geschreven ter ere van haar politieke maat, haar vertrouwensman.
Met veel respect en dankbaarheid sprak ze over Mario. Hij was voor haar dé grote frontman en ere wie ere toekomt.
Na de afscheidsviering hebben de naasten van Mario intiem afscheid genomen op de manier zoals hij in het leven stond en zoals hij het wilde : met een bruisende toost!
De persoonlijke afscheidsbrief van Els Hermans vind je hierna...
Lieve Mario,
Waar moet ik beginnen?
Ik had nooit kunnen denken dat ik zo plots afscheid van je zou moeten nemen.
JIJ … die de eeuwige jeugdigheid uitstraalde en vol levensgoesting zat.
Het enige wat ik nog voor je kan betekenen, is jou een mooi afscheidswoord schenken, want dat verdien je!
Ik vroeg me afgelopen week nog af, waar en hoe heb ik jou ooit mogen leren kennen?
Gelukkig heb jij een bijzonder slimme én knappe vrouw en ze herinnerde me er afgelopen zaterdag aan dat het ergens in de Brouwerij was .. En inderdaad, daarna begon het me weer te dagen. Die bewuste vergadering, anno 2010, het jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen.
Het doel van de bijeenkomst was om geëngageerde mensen te vinden, die Vlaams gezind waren én die het zagen zitten om een lokale, politieke afdeling op te starten. En beste aanwezigen, jullie horen het goed, Mario was VLAAMS GEZIND.
Ook al had je de Nederlandse nationaliteit, waar je ook fier op was, was je tevens ook een trotse Vlaming in hart & nieren.
Die bewuste vergadering is het begin geweest van onze aparte band. Vol lof wist je thuis over me te vertellen tot ergernis van Claudia, die mijn naam vaak al lang beu gehoord was. Je kon als geen ander de charmeur uithangen …
Over heel wat zaken hebben we samen gezeten en hebben we moeten nadenken: hoe pakken we de opstart aan, hoe kunnen we anderen betrekken, wat is onze visie, wie doet wat, wie kan wat, .. en ga zo maar door. Jij was diegene die veel tijd had en er ook bijzonder veel energie instak. En uiteindelijk was onze missie geslaagd en werden we tezamen in oktober 2011 dan ook verkozen om te zetelen in de gemeenteraad.
Ik zie je nog staan met je mooie pak aan toen je in januari 2012 de eed afgelegd hebt om de 6 daarop volgende jaren je beste beentje voor te zetten. En ik kan jullie verzekeren beste mensen, dat heeft Mario meer dan gedaan. Jammer genoeg liep het na een half jaar al spaak met het dagelijkse bestuur en hebben we, ook weer tezamen, afscheid genomen van de partij die wij twee opgestart hadden. Want wij twee waren wél voorstanders om vanuit onze oppositieplaats, samen te werken op een eerlijke én constructieve manier. En zo hebben we daar met z’n tweetjes 5,5 jaar “apart” gezeten, recht tegenover de burgemeester en het schepencollege, visueel het beste plaatsje in de hele raadszaal.
Je was m’n vertrouwensman en mijn letterlijke rechterhand en vanuit jouw zitje heb je zes jaar lang het allerbeste van jezelf gegeven. Elk dossier kende je, elk cijfer had je opgezocht en nagekeken, elke wetgeving controleerde je of het wel klopte, elk detail, … Je was steeds als de allerbeste voorbereid. En je barstte van ideeën en wilde het beleid veranderen op jouw manier. Je had the guts om to the point te komen en zoals een goed oppositielid het betaamt, durfde je de kat de bel aan te binden, maar steeds met veel respect. Je wilde meewerken aan wat dan ook. Ik hoor je het nog voorstellen, toen het BBC in leven werd geroepen, dat je zelfs op het gemeentehuis mee wilde komen werken met het personeel, zomaar, gratis… En je weet wat ze hier zeggen als het gaat over Nederlanders en gratis … maar niks is minder waar.
Je heb gevochten voor elk agendapunt dat je hebt ingediend én dat waren er bijzonder veel. Maar telkens kreeg je niet gerealiseerd zoals je voor ogen had en dat zorgde vaak voor grote frustraties en ergernis. Je vroeg me dan menigmaal: “Els, leg me nu eens uit waarom dit hier zo werkt!!???” … Jammer genoeg kon ik voor jou de helderheid hierom niet altijd echt goed duiden.
Je was ook zo gedecideerd, dat als er iets geschreven werd over je in de lokale pers wat niet met de waarheid strookte, om kordaat een rechtzetting neer te schrijven. Zoals bij het artikel over het Belgisch Nederlands Grensoverleg, waarin je duidelijk stelde dat er jou uitspraken in de mond werden gelegd die je niet gedaan had. En dat het zinvol was om eens nauwkeurig te luisteren naar de integrale geluidsopname van jouw uiteenzetting op de gemeenteraad.
CORRECTHEID: dat is iets waar ook jij voor stond. En zo hoort het evenzeer, ook al draag je de reputatie van een ‘politieker’.
Je bent werkelijk de meest vergevingsgezinde mens die ik ken. Telkens kon je vergeten en vergeven en gaf je anderen weer een nieuwe kans. Vaak was je veel te aardig en meermaals werd misbruik van jouw goedheid en kennis gemaakt; gezien er echter zijn die het niet altijd goed met je voorhadden. Jouw lieve Clau is uiteindelijk op dezelfde manier gegriefd wanneer ze in de politiek stapte en het maakt me dan ook bijzonder boos wanneer ik nu een artikel lees n.a.v. je overlijden, waarin men de waarheid weer niet neerschrijft om zichzelf in een beter daglicht te stellen. Vandaar, om het goede voorbeeld van jou te volgen, heb ik bij deze dan desgelijks hierover de juiste rechtzetting uitgeklaard. Een man als jij Mario, verdient alleen maar het hoogste respect en dat geldt evenzeer voor Claudia.
Je stelde in 2017 voor om misschien samen nog eens een nieuwe partij op te richten. Je had ondertussen de nodige ervaring en was ervan overtuigd dat je ooit de dam kon breken. Jij had na al die teleurstellingen nog steeds goeie moed. Maar ik had na 3 legislaturen gezeteld te hebben en na meer dan 18 jaar aan politiek te doen er niet voldoende energie en zin meer voor. Ik besefte dat ik je op die manier teleurstelde, maar … je begreep me wel.
En buiten het politieke gebeuren was je een vaste steunpilaar in m’n leven, ook al hadden we een beperkt contact. M’n zorgen, m’n verdrietjes, m’n onzekerheden, m’n levensvragen, … alles kon ik met je bespreken. Ik was steeds welkom in jullie warme huis: voor een etentje, een verjaardag, een praatje op de tuinbank, een wijntje, … Je gaf me regelmatig een boeketje bloemen om me op te fleuren, net zoals Claudia er ook telkens voor me was met haar lieve woorden, kaartjes, … en ga zo maar door.
Het valt me dan ook bijzonder zwaar als ik me bedenk hoe het nu allemaal verder moet voor Claudia, je dochter, schoonzoon, kleinkinderen, je viervoeters, familie, … Jullie hadden nog zoveel plannen.
Mario, je was een man naar m’n hart van een bijzondere categorie, zeg maar buitengewoon!
Het feit dat hier mensen zijn van over gans de wereld, zegt genoeg over wie JIJ was.
Je was zo ontzettend slim, er was niets wat jij niet wist. En als je het niet zou weten, dan zocht je het op tot je het wel kende en begreep. Je was zowaar een bezielde Wikipedia. Je had een groot, warm, eerlijk hart, was een superheld voor de kleinkinderen, je was sportief ten top, je stond altijd klaar voor anderen …
Ik kan alleen maar héél héél erg dankbaar zijn dat ik jou ooit mocht leren kennen.
Je hebt me als mens verrijkt.
En als ik nu zou zeggen, het afscheid valt me zwaar dan zou jij waarschijnlijk met je wijze woorden zeggen: “Els, afscheid nemen is niet loslaten maar gewoon vasthouden op een andere manier”. En dat is iets wat ik zeker ga doen, vasthouden aan die warme, mooie herinneringen en contact houden met je lieve Clau, want op die manier voelt de toekomst nog goed aan.
Ik weet ondertussen van je geliefde dat je favoriete zanger Charles Aznavour is.
En ik zou dan ook graag m’n afscheidswoord willen eindigen met zijn woorden:
Tout s'en va, tout se meurt
Mais le printemps reviens vainqueur
Les bras chargés de rêves et de fleurs
Et sèche nos pleurs
Et sème en nos coeurs
Ses grains de folie
Ainsi va la vie
Lieve Mario, het ga je goed !
Adieu copain!
Els
