Van onze reporter Jan Hoed ter plaatse:
Het was zaterdagnamiddag. Ik had al wat sirenes gehoord maar eigenlijk niet veel aandacht aan geschonken... het gebeurt hier zo vaak.
'n Beetje later begon ik aan m'n soep. 'k Had net de selder gewassen en opgezet om te stoven toen ik van 'n buurtbewoonster een telefoontje kreeg: “Jan... er is iets gaande in het Dorp, de parking van de Carrefour is helemaal afgesloten!!!”
Raar... ik had er zonet mijn soepgroenten gehaald, ik had niets gemerkt, ik kwam er net vandaan?
Dus ik m'n fietske terug op, camera in de fietstas... op m'n sloffen. Tijd om schoenen aan te doen had ik niet, ik wou niets missen. Jas liet ik ook maar aan de kapstok hangen.
Maar ja, parking afgesloten, wat nu... even denken? Ah ja, dan maar langs het paadje langs waar vroeger de oprit was van Broeierij Moonen... dan kom je er ook. Zo gezegd, zo gedaan. En inderdaad... dit weggetje was vrij toegankelijk, er stond geen politie... ik fietste prompt het pleintje op om poolshoogte van de feiten te nemen.
Maar wat er toen gebeurde had ik niet verwacht... ik keek recht in de loop van het machinegeweer van één van de zwaar bewapende agenten die zich her & der strategisch opgesteld hadden.
“Ga terug vanwaar u komt! Maak dat u wegkomt! Doe wat ik zeg! Op gevaar van eigen leven!!!” brulde hij me toe. Ik was letterlijk en figuurlijk uit mijn sloffen geslagen... ik was dus ook op m'n sloffen... weet u nog?
Ik zette mijn fietske net om 't hoekje, nam mijn camera ter hand en probeerde toch te doen wat 'r van 'n reporter verwacht word... plaatjes schieten.
Toch werd ik even later door een vriendelijke jong ogende agente teruggefloten, ze had me langs achter benaderd, ze gebood me zich tot haar te begeven, mijn fiets liet ik tegen de muur staan.
Zonder veel informatie vrij te geven vertelde me dat het niet veilig was waar ik stond en ik moest achter haar blijven staan. “En mijn fiets?” vroeg ik haar, “Ik heb wel graag mijn fiets... er zitten dure fotolenzen in m'n tas!”
Voorzichtig, met één hand op het in het holster stekende pistool ging ze even kijken...
“Neen mijnheer, het kan echt niet... uw fiets mag u niet halen, het risico is te groot!”.
Een echte straf vond ik het niet, ze was aangenaam gezelschap en ze mocht gezien worden... liever dat dan 'n oude tegen zijn pensioen aanleunende bromsnor. Ik kreeg het er al bijna warm van....
Maar het zit me ook nooit niet mee, plots opende de hemelsluizen zich en de regen, afgewisseld met hagel gaf ons de volle lading. Ik was zo weer afgekoeld.
En mijn fietstas stond nog open bedacht ik me, ik zag in gedachten mijn dure spullen al drijven. En ook lagen er nog de documenten nog in, van 'n motor die ik die ochtend kocht: “Help, wat nu?”. Dus ik vroeg nogmaals of ik m'n fiets mocht gaan pakken... maar deze stond midden in het strijdtoneel, verzoek afgewezen...
Intussen bedacht ik me ook nog of ik thuis eigenlijk mijn soep wel afgezet had??? Verdorie... ik was in allerijl vertrokken en ik ben op 'n leeftijd dat ik wel 's wat vergeet. Het angstzweet brak me uit... en ik kon niet weg, m'n fiets was gegijzeld!!!
En of dit al niet erg genoeg was, ik was al nat van de regen en het angstzweet, bleken ook mijn sloffen niet waterdicht... ik stond op 'n laag punt, water aan de schenen.
Ook de agente moest het ontgelden, ze had haar regenjas in het dienstvoertuig laten liggen vertelde ze me.
Maar ik ben 'n gentleman hé... ik ging een achterpoortje binnen van een woning waarvan ik wist wie er woonde, ik ken deze mensen, en ging voor de lieve agente een paraplu vragen. Ikzelf had geen nodig... ik heb m'n hoed.
Het duurde nog een poos, want men had gewacht op versterking van 'De Speciale Eenheid' (https://nl.wikipedia.org/wiki/Directie_speciale_eenheden) en even later werd de plaats delict beetje bij beetje vrijgegeven... Ook de mensen mochten terug uit de Carrefour en met hun boodschappen naar de auto, want die uitgang was ook de hele operatie afgesloten geweest.
Ik mocht ook met mijn fietske weer op trot...
Ik fietste het blokje om en maakte nog wat foto's van de kijklustigen, de politiewagens, de agenten en die ruige speciale forces mannen met bivakmutsen en kogelvrije kledij... eentje stapt op me af met twee handen rustend op zijn mitrailleur: “Werkt u voor de pers?” vroeg hij... ik bevestigde, “Mag ik uw kaart zien?” Gelukkig hebben de RaWePo medewerkers zo'n kaart en ik overhandigde hem de mijne. Hierop maakte hij een foto hiervan en ik moest een paar dingen beloven waaronder alle agenten onherkenbaar maken... Eigenlijk moest hij me dit niet vragen, dit snappen wij zelf ook... is logisch. Maar beiden moeten we ons werk doen, beiden gewapend, ik met camera en hij met... (censuur).
Uiteindelijk weten we nog niet precies wat er gebeurt is, we snappen de commotie niet... was het er echt levensgevaarlijk of was het een storm in een glas water?
Ik was al lang blij dat bij thuiskomst ik de rookmelder niet hoorde piepen en er geen rook onder de deur vandaan kwam, ik had dus wel de soep afgezet. Gelukkig....
En intussen heb ik weer wat te schrijven... en jullie om te lezen.
De pen is machtiger dan het geweer. Wat er ook gebeurt, drama of overroepen ruzietje, ik maak er het mijne van. En toch loog ik geen woord.
Tot de volgende keer luitjes, stay safe... Op gevaar van eigen leven!!!
Foto's: Jan Hoed
