Vorige week vierden ze al feest in familiekring, maar gisteren was in het Ravelse Zorgcentrum op haar verjaardag iedereen nogmaals opgetrommeld om samen deze speciale gelegenheid te vieren.
Cornelia Havermans, beter gekend als Nelly werd geboren op 30 juni 1917, in het midden van de eerste Wereldoorlog, vierde gisteren haar 100e verjaardag.
Felicitaties van het gemeentebestuur.
Burgemeester Walter Luyten en schepen Carine Couwenberg kwamen vrijdagmiddag langs om de gelukwensen van het gemeentebestuur over te brengen en het glas te heffen op de eeuwelinge.
Vier zussen.
Nelly werd geboren in een gezin met vijf dochters, waar moeder al snel wegviel en vader alleen instond voor de opvoeding van zijn vijf dochters. Nelly heeft al haar zusters overleefd.
Nelly was voor haar vader een grote hulp thuis en ook na haar huwelijk bleef ze de zorgzame huisvrouw. Toch ging ze daarbij nog poetsen bij een bejaard gezin in een naburig dorp.
Nelly werd na haar huwelijk gezegend met een gezin van zes kinderen, netjes verdeeld in drie meisjes Lydia, Maria en Rosa… en drie jongens met Jos, André en Eric.
Toen haar oudste dochter Rosa vorig jaar op 75 jarige leeftijd overleed maakte ze één van de moeilijkste periodes van haar leven door.
De zes kinderen zorgden op hun beurt voor 15 kleinkinderen, 24 achterkleinkinderen en 2 achter-achterkleinkinderen.
"Ne cadeau van de gemeente ? .... Wat zou er in zitten?"
The Kid Boys
Vroeger had de jongste zoon Eric, een jeugdclub op de Singel, de beruchte The Kid Boys, die in het weekend open was. Deze werd in het weekend druk bezocht door de jeugd van Weelde en omstreken.
Hier was Nelly de zorgzame moeder van de jeugd. Jongens met lang haar – de gangbare mode in die tijd- gaf ze altijd geode raad : “Goed verzorgen en dikwijls wassen” zei ze dan tegen ze.
Teveel gedronken in de club….. je mocht niet gaan voor je bij haar een kopje koffie had gedronken, relatie problemen... ook daar was ze het luisterend oor voor iedereen.
Een kapotte broek werd ter plaatse door haar hersteld...
Heel veel 50-tigers zullen zich Nelly zeker herinneren uit die goede oude tijd en het feit dat ze altijd klaar stond voor de jongere generatie van die tijd!!!!!
Nelly keek toe dat alles goed verliep, samen met haar man, vader Nellis die in november 1988 overleed. Het waren twee mensen die een hart voor de jeugd hadden.
Zelfstandig tot 97
Nelly is altijd een ongelooflijke kranige dame gebleven die tot haar 97ste nog steeds zelfstandig bleef wonen en een echte plantrekker was.
Ze reed nog op hoge leeftijd zelf met de wagen.
Haar wijze raad was steeds: “ZO IS HET LEVEN !!!” een uitspraak die ze nog vaak herhaald en getuigt van een sterke dame die wat het leven ook brengt, je altijd vooruit moet en er het beste van moet proberen te maken.
Kinderen en kleinkinderen hebben deze zin al veel gehoord in haar leven, het blijft haar motto…
Vele gelukwensen.
Na de gelukwensen van de burgemeester waren er nog een heleboel mensen die de gelegenheid niet wilden missen om een woordje te richten tot Nelly die nog steeds heel erg populair is onder de bewoners en de staf van het WZC.
Brieven van kleinkinderen aan de jarige Nelly
Liefste moeke – moemoe,
Vandaag is een speciaal moment,
dat er iemand 100 wordt gebeurt niet zo frequent.
Je hebt heel wat meegemaakt in je leven,
en samen met vader Nellis heb je zes kinderen het leven gegeven.
Vijftien kleinkinderen, vierentwintig achterkleinkinderen en twee achter-achterkleinkinderen
met aanhang kwamen daarna onze familie versterken.
Tegenslagen kwamen doorheen je pad in het leven maar deden je nooit opgeven.
Door de herinneringen uit het verleden te vertellen
deed je iedereen stuk voor stuk versteld staan.
Het afscheid van vovo en ons Roosje waren een moeilijke tijd.
Maar op dagen als deze zijn ze steeds in gedachten aanwezig
We zijn enorm blij dat jij nog steeds in ons midden bent
en zolang jij gelukkig bent zijn wij allemaal zeer content.
Er zijn veel mensen die ervan dromen de “100” te halen
dus laat jij maar eens zien dat zo’n dag je volledig doet stralen !
Een heel dikke proficiat lieve moemoe met je 100 jaar,
We zijn supertrots op jou.
Dag moemoe
Als ik met je wil praten dan moet ik in je oor schreeuwen. Je zegt dan vrijwel meteen: "Niet zo hard roepen”.
We frutselen dan wat aan je hoorapparaat en dan lukt het weer beter. En dan pak ik je handen vast, ze voelen lekker warm en zacht als fluweel. Ik wil ze niet loslaten. Je pakt dan de zoom van mijn kleed. Over de kwaliteit hebben we al menige discussies gehad. Nog even onze kapsels checken. Ja, zo kort is echt beter!
En dan pak ik je handen terug. Ik zie de huid ervan elk jaar doorzichtiger worden. Wat hebben die handen hard gewerkt, mijn tranen geveegd, mijn poppen gekleed, mijn bedje gemaakt, mijn kinderen gestreeld.
Lieve schat, hoe word je nu toch zo oud? Was het elke dag een glaasje porto? Of een lapje spek? Of een peperkoek? Maar nee, het ging gewoon vanzelf.
Heel oud worden is gewoon een kwestie van geduld. De oorlog doorstaan, een gezin grootbrengen, mee zorgen voor de kost en daarna een rustig regelmatig leven leiden zonder de stress van de huidige tijd.
Onderweg heb je zeker ook verdriet gehad, maar dat kon je snel weer relativeren: "Zo is het leven." was daarbij je weerkerende gezegde.
Wat ben je toch een voorbeeld, mijn inspiratiebeest! Zo ongelooflijk wijs, zo'n sterke wilskracht, zo'n ongelooflijke positieve levenskijk.
Van harte, allerhartelijkst gefeliciteerd met je 100ste verjaardag. Doe er gerust nog wat jaartjes bij lieve schat.
Wij, het jonge volk willen je bijlange nog niet missen!
X
Vanwege je metekindje
