Er is een dag in het verschiet, tegenhouden kunnen we ‘m niet.
Een dag, zoals 7 in een week, een 24uurs bestaan, ze volgen elkaar op in komen en gaan, maar toch….. deze dag hadden we liever overgeslagen.
Het is een verjaardag, zoals zovele, zoals de meeste… een verjaardag, normalitair om te feesten. Maar helaas niet in dit geval, wel ’n verjaardag maar geen feest, het is de verjaardag van ’n ongeval, een pijnlijke herinnering die moeilijk geneest.
Tien jaar passé, voor sommigen net als gister voor anderen lang gelee. Vrienden proberen te begrijpen waarom, hebben verdriet, zij leven mee.
Eén moment, een stomme zet, een inschattingsfout in het verkeer, gedane zaken nemen geen keer.
Waarom verdorie, verdomme waarom… Hij is allemachtig, toch lijkt Hij zo dom. Gaan we nu wekelijks naar de kerk, of misschien bijna nooit, door ons doopsel zijn we voor het leven onverbiddelijk met een aureooltje getooid. Het Boek verlangt ons te begrijpen, Het Boek wil ons vertellen “het heeft zo moeten zijn”. Maar hiervan klopt geen bal, Het Boek lijkt wijs maar voelt niet onze pijn.
Althans, zo denken we momenteel, wat zeer begrijpelijk is, maar is er dan toch een betekenis? Het lijkt van niet… wij begrijpen het niet, snappen niet waarom, geen levensvreugde alom, enkel verdriet.
Waarom hij, waarom nu, waarom die man met zijn steeds goed humeur. Bijna thuis, een stomme wegomlegging op 100 meter van de deur.
Eén klap, één telefoon, het leven is plots niet meer gewoon. Twee kinderen zonder vader, een vrouw zonder een man. Een zus zonder broer, twee ouders zonder zoon.
3 Juni, het duurt niet meer lang, voor miljoenen een gewone dag, de gewone gang. Maar voor velen ook een zwarte dag, zuur als azijn, een dag die er nooit had mogen zijn.
Tien jaar passé, nooit lang gelee, voor altijd dragen wij zijn herinnering mee. Zo’n dag word niet vergeten, een dag vol pijn. Zo’n dag, moet je weten, moeten we ’r voor elkander zijn.
Michel... engel zonder vleugels, ster aan het firmament, je bent en blijft een toffe vent. R.I.P.
Jan Versweyveld
