De familie Jansens heeft drie jonge actieve brandweerlieden in het Ravelse vrijwillige brandweerkorps. Bart Jansens en Joris Cnaeps waren beiden in dienst getreden in 2001, Geert Jansens, de tweelingbroer van Bart trad toe in 2003. In de nacht van dinsdag op woensdag waren twee ervan bij de ploeg die werd opgeroepen om de brand te blussen, Geert en Joris. Bart Jansens, net als Geert ook brandweerman van beroep in de stad Antwerpen had dienst in de stad en kon niet aan de interventie deelnemen. Wat volgt zijn de persoonlijke belevenissen van Geert, één van de tweelingzonen van Luc, een van de broers van Danny.
Woensdagnacht, Omstreeks kwart voor de twee, mijn pieper gaat. "Oproep dringende interventie", meer weet ik ook niet. Ik haast mij naar de Kazerne, van in de verte zie ik al een enorme gloed en rookontwikkeling. Ik moet via de Koning Albertstraat om naar de kazerne te geraken, als ik dichterbij kom zie ik de vuurzee en denk het zal toch niet waar zijn. Het is bij nonkel Danny. Als ik met mijn wagen passeer zie ik voke samen met nog wat andere mensen lopen en denk dan nog "oef, ze zijn eruit geraakt".
Als ik met de brandweerwagen toe ben gekomen ben ik direct naar voke gelopen, "Waar is nonkel Danny". Voke zei: "Ik denk dat ze nog liggen te slapen. " Toen is er een bepaalde klik in mijn hoofd gebeurd en ben ik op automatische piloot gaan werken. Ik was namelijk samen met onze Joris de enige van de hele brandweer die bijna blindelings de weg in nonkel Danny's dakappartement kende en kreeg daardoor een grote verantwoordelijkheid in de schoot geworpen. Het was voor ons onmogelijk om toegang tot het woongedeelte te verschaffen. Dan denk je.... die vlammen, ze moeten zo snel mogelijk uit.
Samen met Joris doe je wat je kan, maar je staat macheteloos tegen zo een hitte. Familie zie je in paniek toe stromen. Joris vangt hen mee op, ikzelf probeer mee de brand te blussen. Onze Bart was op dienst in Antwerpen, via zijn officier is hij op de hoogte gebracht. Ze hebben hem dan ook onmiddellijk naar huis gebracht en hij is dan ook direct naar de familie gekomen. Eenmaal de vlammen waren gedoofd hebben wij ons met de familie terug getrokken bij voke. Daar hebben ze ons dan komen vertellen wat we allemaal vreesden. We hebben 3 lichamen gevonden zei onze Commandant. Je wereld stort in, onmacht dat is wat je voelt. Op dat moment was ik blij dat ik zo een grote en hechte familie rond mij had en ook dat ik hier niet alleen was als brandweerman, maar dat Joris en onze Bart er ook waren. We konden allemaal troost bij elkaar vinden. Later op de dag ben ik nog samen met ons Joyce naar boven geweest met de ladderwagen om te kijken of we nog iets konden vinden. Toen ik tussen al het verbrande puin nog een paar boeken kon vinden en zag dat er nog enkele foto's tussen zaten, was ik zo opgelucht. Dit is het enige tastbare dat ons Joyce nog heeft. 's Avonds hebben we dan met de collega's een nabespreking gehouden. Het doet goed dat je op een dergelijk moment met je collega's over de ervaring kan praten en dat WIJ een enorme steun van hen hebben gekregen.
