Bij momenten was het muisstil, maar als er meegezongen mocht worden gingen de kelen ook open… Diep respect en veel bewondering was er afgelopen zaterdag voor Bart Buls en Jan Hautekiet voor hun tweede akoestische concert in Café Van Dun.
Even (kort) voorstellen…..
Voor een uitgebreide biografie verwijzen we graag naar onze recensie van oktober 2018 toen het duo Buls-Hautekiet voor het eerst passeerden in Ravels Eel.
Bart Buls is een fenomeen. Zijn handen zijn haast vergroeid rond zijn gitaar, sinds zijn jonge tienerjaren is hij immers verknocht aan het instrument. Bart ‘Bass’ Buls, kortweg Triple B, werd al vlug een graag geziene en veel gevraagde muzikant. Zo maakte hij het ontstaan van Soulsister van nabij mee en speelde hij met ondermeer Johnny Copeland, Carlos Nuñez, Vive la Fête, Raymond van het Groenewoud, Roland, Jo Lemaire, Luke Walter Jr van Blue Blot, Will Tura, de Laatste Show band en met Guy Swinnen (The Scabs). Met deze laatste toert hij trouwens nog zeer actief. Verder heeft hij zijn eigen groep Bulsjivism (samen met Ben Crabbé en David Piedfort) en zit hij in het succesvolle project Cooking with Knopfler waarmee hij volgend jaar ook diverse festivals zal aandoen.
Naast zijn muzikale kwaliteiten heeft Bart Buls vooral een fantastisch karakter. Ikzelf voel steeds een enorme warmte bij hem. Bart is amicaal, goedlachs en vol enthousiasme, een groepsmens ook, kortom nen toffe pee 😉
En wat gezegd over Jan Hautekiet... De doorsnee Vlaming kent de Leuvenaar als radiopresentator bij Studio Brussel en Radio 1. Daar ontpopte hij zich met zijn prachtige taalbeheersing ook tot een perfecte moderator. Persoonlijk was ik steeds gewonnen voor zijn warme en pure stemgeluid. Blijkbaar was ik daarin niet de enige want Jan werd destijds bekroond tot beste radiostem.
In zijn post-radio tijdperk is Hautekiet veel bezig met zijn grote passie, piano- en klavierspelen, iets waarin hij zich uitermate ontwikkelde met opleidingen in zowel binnen- als buitenland. Het bracht hem tot samenwerkingen met het BRT-Jazzorkerst, de LSP-Band, The Scabs, Fay Lovsky, Jan De Wilde, The Radios, Blue Blot, Rick De Leeuw en Patrick Riguelle en de Laatste Showband.
En dan is er nog Bart Buls met wie hij nog steeds heeeel graag samenwerkt. Hun wederzijds respect droop er trouwens weer met vette druppels af afgelopen zaterdagavond…
Het concert …
Uiteraard zat het authentieke café aan de Vooreel aangenaam vol na de eerder geslaagde doortocht van het duo. Het ietwat “belegen” publiek was weer helemaal klaar voor een muzikale trip down memory lane. Het was stipt 9 uur toen ‘kroegbaas’ Jasper het podium besteeg om het sein groen te geven. In zijn zog volgden, van iets minder groot naar flink opgeschoten, de bebaarde rocker Buls en de afgeborstelde Hautekiet.
Openen deden de klasbakken met Highwayman, a masterpiece van The Highwaymen, kwestie van meteen indruk maken. Het nummer is oorspronkelijk van Jimmy Webb, maar werd later een hit voor de alliantie van de countrycoryfeeën Johnny Cash en Waylon Jennings aangevuld met Willie Nelson en Kris Kristofferson. Hoogtepunt nummer één stond genoteerd.
Met I can hear your heartbeat van Chris Rea en I wish I were blind van The Boss toonde Bart Buls vervolgens hoe hij er steeds in slaagt andermans nummers volledig naar zijn hand te zetten als waren het zijn eigen parels.
En dan volgde een nieuw topmoment. Your Latest Trick van Dire Straits, we speelden het niet tijdens de Coocking with Knopfler tournee aldus Buls, klonk ronduit briljant. Het Mark Knopfler timbre van Bart vermengt met het feeërieke vingerwerk van Hautekiet op de piano deed de haren op mijn armen alvast rechtop staan.
De set vervolgde met Yer so bad van Tom Petty en Personal Jesus in de versie van Johnny Cash. Die laatste, oorspronkelijk van Depêche Mode en nu fijntjes in elkaar verweven met Sweet Dreams van Eurythmics, bevatte opnieuw een intense solo van Jan op zijn black and white keys. “Ze zouden hem laureaat van de Queen Elisabethwedstrijd voor piano moeten maken”, zei zijn Kempense kompaan achteraf.
Net voor de tapkraan weer volop zou stromen kregen we nog een meezinger… Benjamin van Louis Neefs.
Set 2
Fris en monter verschenen de heren ruim een half uur later terug op de bühne om meteen uit te pakken met Never die young van James Taylor en Vienna, een stukje lyrische poëzie van Billy Joël afkomstig van zijn meesterlijke album The Stranger.
Buls en Hautekiet bleven doordraven op hun hoge niveau en brachten vervolgens Roland the headless Thompson Gunner, een ware dronkenmans song van Warren Zevon, en het onverslijtbare Hotel California van The Eagles.
Zowel Bart als Jan hebben, zoals we eerder schreven, met vele grote namen samengewerkt. Helaas zijn enkelen van hen inmiddels te vroeg weggerukt uit hun leven. Twee van hen wilden ze tijdens hun concert maar al te graag eren, de vorig jaar overleden Kris De Bruyne en Robert Mosuse, één van de gezichten van The Radios die in 2000 op 30-jarige leeftijd stierf nadat bij hem een herentumor werd geconstateerd. Arme Lolita van over het veld klonk fenomenaal door Bart’s stroot…woowww. En Gimme Love van de Radios werd dan weer luidkeels meegezongen door de attente toehoorders.
De toon was meteen gezet, het publiek bleef repliek geven op de vraag om ook mee te zingen bij Don’t look back in anger van Oasis…And so Sally can wait, she knows it’s too late …. Iedereen bleef mee neuriën en tijdens Ring of fire van Johnny Cash werden Bart, Jan en de aanwezigen nog meer één geheel….Wat ’n fijne beleving.
De afwezige liefhebbers van pop- en rocknummers uit de jaren 70 en 80 hebben weer heel wat gemist bij Café Van Dun. Zo ook de prachtige vertolking van Randy Newman’s Baltimore waarop Jan Hautekiet zijn vingers weer speels en meesterlijk over de klavieren dansten.
Het duo genoot zichtbaar mee met het publiek. Hun typische humor, de vuistjes, hun lach en hun blikken naar elkaar… het geheel zorgde voor de ideale gemoedstemming. Hilarisch was zo het moment dat Hautekiet van achter zijn piano recht sprong tijdens Down Under van Men at Work en zich aangesproken voelde bij de passage “Buying bread from a man in Brussels, he was six-foot-four and full of muscle”.
“We geen er nog eentje doen hè Jan”, zei Bart plots…Een laatste ode aan Johnny Cash, één van de grootheden waar Buls altijd veel bewondering voor heeft gehad. Het sombere “Hurt” werd een nieuw kippenvelmoment, met alweer de grand piano van Jan Hautekiet en de diep donkere stem van de man met de zilveren lokken.
Van vertrekken was echter nog geen sprake, de fans wilden uiteraard wat extra’s en werden nog getrakteerd op Ricky don’t lose that number van Steely Dan en Mia van Gorki. Beiden kenden Luc de Vos van nabij en maakten er als apotheose nog een beklijvend slotakkoord van.
En zo kwam er een einde aan alweer een memorabele Live! Bij Café Van Dun. Met de grootste dank Bart Buls en Jan Hautekiet. Hun brouwsel van een diepe, doorleefde en veelzijdige stem, een Gibson gitaar en het vakkundig en vaak indrukwekkend pianospel bracht ons naar hogere sferen. Thx gasten en wie weet….
FOTOREEKS :BULS & HAUTEKIET bij Van Dun 2022
