Column van Jan Hoed
Het regent weer ouwe wijven, tijd voor een 'feel good story'.....
Zonet, half uur geleden was ik in de Carrefour van Poppel.
Voor mij aan de kassa was een jongeman met rugzak nauwlettend de kassierster haar scherm in de gaten aan het houden, plots vroeg hij met gebarentaal en een mengeling van Frans en Engels om te stoppen?
Hierop volgde een moeilijke conversatie maar de jonge vakantiewerkster begreep snel wat er loos was... Ook al kocht de man enkel goedkope producten zoals een voorverpakt supermarktbrood wat dan nog 's 30% afgeprijsd was wegens 'over datum' en 'n pakje goedkope boterhamworst waar zelfs een vegetariër van durft eten omdat er waarschijnlijk nog minder vlees inzit als in de Mora vleeskroket... toch moest hij de kassierster noodgedwongen tot halt roepen.
Zijn honger was groter dan de inhoud van zijn portemonnee...! Hij liet wat producten terugnemen tot het bedrag dat hij kon besteden, waaronder een pak Carrefour koffie van € 2,35.
….. En toen was ik aan de beurt.
Ik sprak de man aan in mijn beste Frans en Engels, want ook al zat ik maar tot mijn 14de in de schoolbanken en ik zelfs geen aandacht had voor de aangeboden leerstof... ik spreek mijn talen. Uit zijn uitleg verstond ik dat hij maar € 30 rijk was, hij kon en mocht dus ook niet meer dan dat spenderen.
Ik nam uit zijn geweigerde boodschappen het duurste, het pak gemalen koffie van € 2,35 en legde het bij mijn boodschappen en sprak 'm aan, met: “Wait a minute, I'll pay this for you, everyone has the right to have a cup of coffee in the morning.” Heel even weigerde hij, maar ik drong aan, ik zei hem dat ik er totaal geen probleem van maakte.
Van binnen dacht ik: “Dan drink ik volgend weekend gewoon 'n pintje minder!”
Hij accepteerde het pakje koffie en bedankte me met een warme handdruk. De jonge kassierster had dit nog nooit meegemaakt (misschien werkt ze er ook nog maar sinds maandag, ge weet wel: jobstudente, en de vakantie is net begonnen). Ze sprak me aan, ze zei: “Dit vind ik heel lief van u mijnheer.” Ze was er zowaar een beetje door gepakt.
Maar ikzelf ook, ik weet zelf niet goed waarom ik dit deed???
Even ervoor was ik bij de bakker om een zak oud-brood voor de beestjes, doe ik met regelmaat. Maar soms ruik ik eraan en knijp er eens in, en als het niet al te oud is durf ik er wat van in mijn vriezer te steken om er later toasties, croque monsieur of verloren brood mee te maken.
Maar ook kocht ik vanmorgen zelf enkele producten aan -30% wegens einde vervaldatum. 'k Leef zuinig!!! Dus ik antwoordde de kassierster met de woorden: “Ik heb zelf ooit zonder geld geleefd... ik weet wat het is.”
Want ik had zulke periodes, en eigenlijk niet eens zo lang geleden. Na mijn scheiding was de 1ste van de maand mijn geld al op, ik at uit de container op mijn werk. Daar lag genoeg.
Toen stelde de kassierster de gekende vraag: “Mijnheer... wilt u de kassabon?” Ik zei al lachend: “Jazeker... ik deed een goede daad en heb graag het bewijs hiervan, haha...”
Ik wist toen nog niet dat ik dit stukje ging schrijven, maar het rolde er zo uit. Dus nu mogen jullie meegenieten van de bon, van de foto en van het verhaal... En ergens, ik weet begot niet waar... ergens geniet er nu iemand van 'n heerlijk dampend potje koffie!
Santé verre vriend die ik niet ken... geniet ervan met volle teugen. Het is je van harte gegund!
