KIM BUYST: Ik heb even getwijfeld of ik deze blog wel zou publiceren.
Dat ik hem moest schrijven stond als een paal boven water. Ik moest hem schrijven, want ik ben ook maar een mens. En schrijven heeft me in het verleden al regelmatig geholpen om de dingen op een rijtje te zetten, om het één en ander op orde te krijgen in mijn hoofd.
Ik ben ook maar een mens, maar wel eentje die een verpletterende verantwoordelijkheid draagt en dat is me de voorbije dagen opnieuw heel duidelijk geworden. Als één van de 150 volksvertegenwoordigers ben ik een aanspreekpunt voor ongeruste burgers en werknemers; bepaal ik mee welke richting we uitgaan met de aanpak van deze crisis en moet ik bij mezelf te rade gaan of ik wel voldoende doe.
Aan de andere kant is het ook maar dat; klein bier in vergelijking met dokters, verpleegsters en thuishulp, in vergelijking met leerkrachten en opvoeders ( zoals mijn ex-collega’s) die het beste van zichzelf geven om te zorgen voor een volwaardig lesprogramma op maat van hun leerlingen en met de nodige aandacht voor elk kind, in vergelijking met trein- en buschauffeurs die nog elke dag zorgen voor het vervoer van mensen, in vergelijking met zelfstandigen die noodgedwongen de deuren moeten sluiten en toch ook de rekeningen moeten betalen, in vergelijking met zoveel mensen die het beste van zichzelf geven…
En dan voel ik me klein en nietig, en soms ook wel een beetje bang en emotioneel. Ik hoop dat we het virus kunnen afremmen door de piek te spreiden, vooraleer er nog meer mensen moeten sterven; maar ik weet ook dat we daar nog niet zijn. Dat we nog een strijd te leveren hebben.
En dus heb ik me het voorbije weekend geërgerd en boos gemaakt. Ik heb geen zin om een steen te gooien richting deze of gene partij, want in mijn ogen heeft elke partij zich bezondigd aan negatieve spelletjes en stemmingmakerij. Deze lelijke kant van de politiek, die wil ik echt zo snel mogelijk de vuilnisbak in kieperen. Daar wil ik me met elke vezel in mijn lijf tegen verzetten.
Samenwerken, dat is wat politiek in mijn ogen moet doen. Degenen die me al langer volgen, weten dat het net dat is waar ik steeds naar op zoek ben. Waar zit ‘the common ground’, waar zitten de overeenkomsten, waar kunnen we partnerschappen bouwen om tot mooie resultaten te komen.
Ik heb wat tijd nodig gehad om me in te werken in de nationale politiek, maar ik had de laatste weken het gevoel dat ik een werkwijze had gevonden, die me wel lag. Na acht maanden studeren en mijn kennis vergroten, een netwerk uitbouwen, had ik de idee dat ik wel wat te vertellen had over mijn thema’s. Daarnaast vond ik in de commissie collega’s van andere partijen waar ik mee kon samenwerken. Op die manier keurden we een tweetal weken geleden een eerste resolutie goed over internationaal treinverkeer. En lagen er nog andere initiatieven op de planken.
Maar toen kwam corona, het overviel ons. Letterlijk. Want eerlijk, ook bij mij duurde het even voor ik de omvang van deze crisis doorhad. En dus kwamen we in ongekende tijden… tijden waarin gezondheid primeert, tijden waarin bezorgdheid mijn eerste emotie werd. Bezorgdheid over mijn mama en mijn schoonvader, die al een wankele gezondheid hebben, bezorgdheid over vrienden en familie die in de zorg, het onderwijs, het openbaar vervoer … werken, maar ook bezorgdheid over dat dakloos gezin dat ik elke dag tegenkom als ik naar het parlement wandel.
Maar ik weiger de angst en bezorgdheid mijn dagelijks leven te laten domineren – al besef ik dat die op sommige momenten toch hun kop zullen opsteken (en dat mag). En dus trek ik me op aan de solidariteit en de samenhorigheid die ook in deze crisis ongelofelijk aanwezig zijn. Het maakt dat ik er heilig van overtuigd ben dat we deze crisis samen zullen overwinnen.
