Ik wil graag even deze ruimte nemen om een paar mensen te bedanken.
Een dankwoord voor al diegenen die zich de afgelopen maanden van hun vrijheid beroofd voelden door de covid-19 maatregelen; voor al diegenen die vonden dat ze na twee maanden zo toe waren aan een vol terrasje, een opeengepakt strand of boulevard.
Een dankwoord voor al die mensen die de feestjes en samenkomsten zo hebben moeten missen en niet konden wachten om weer gezellig bij elkaar te kruipen. Dank ook aan al diegenen die de vliegtuigen in vlogen zodra ze de kans zagen om er eindelijk even uit te kunnen zijn en even ten volle te genieten van een welverdiende vakantie. Bedankt ook al die mensen die blijkbaar zo veel moeite hebben met het inschatten van afstand of zo’n haast hebben in het leven dat ze geen tijd hebben om even gas terug te nemen om een ander veilig te laten passeren. En niet te vergeten, dank voor al diegenen die het virus weg kunnen lachen of ons wijzen op al het fake news dat ons wordt voorgeschoteld en het er voor over hebben om steeds weer daarvoor op elkaar gepakt bijeen te komen.
Heel voorzichtig kon ik de voor mij zo nodige zorg weer op gaan bouwen. Afspraken konden eindelijk weer gemaakt worden, met de nodige voorzorgen dat wel, ook in Nederland waar ik er wel duidelijk om moet vragen. Mechanische hulpmiddelen die al een half jaar absoluut niet meer voldoen waardoor ik terug in de tijd ben gezet, konden eindelijk in orde gemaakt worden. Het wekelijkse uurtje waarin alles weer op zijn plek gezet wordt door mijn therapeute bouwde langzaam weer op. Een al lang gepland ziekenhuisbezoek zat er aan te komen. Voorzichtige positieve berichten vanuit Leiden gaven weer een heel klein beetje hoop dat het geen jaren meer zal duren voordat mijn nek op orde gemaakt kan worden. Een enkele keer waagde ik me buiten om daar bijna iedere keer weer het genoegen had een van u tegen te komen, maar we maakten al heel voorzichtig plannen om weer eens ergens op een rustige plek te gaan wandelen, om er óók even uit te zijn. En als lijf en het weer mee werkten, konden we een enkele keer een buitenbezoek brengen aan onze moeders. Wat wil een mens nog meer...
Dankzij u allen, kan ik nu weer terug in mijn kot. Geen therapie, geen zorg, geen hulp in huis, laat staan iets leuks ondernemen.
Dankzij u, komt het steeds dichterbij dat ook ik, als hulpbehoevende, bij de groep mensen ga behoren waarvan ze in het ziekenhuis zullen zeggen: “Sorry, wij kunnen u niet opnemen want we hebben alleen maar plaats voor mensen die niet hulpbehoevend zijn.” Blijkbaar zijn een leeftijdsgrens en het gegeven dat je hulp nodig hebt (binnen en/of buiten) de criteria in hoge nood.
Het zijn echter niet de hulpbehoevenden die massaal hebben staan roepen het recht te hebben op vrijheid om te feesten, te gaan en staan waar ze willen en dat ze zeker niet met een mondmasker gezien willen worden. Niemand van ons is gaan shoppen of zijn leven ervan af hing of hutjemutje gaan liggen op het strand.
U hoeft niet bang te zijn: ten slotte is het toch één grote grap. Als u al het – onschuldige- virus zou krijgen, heeft u minder kans ernstig ziek te worden en mocht u toch ziek worden dan heeft u het geluk dat u niet in de groep zit die vanwege hun hulpbehoevendheid een steeds grotere kans maken, om uitgesloten te worden van de nodige zorg.
Dankbaarheid dus voor al diegenen die niet in staat zijn verder te kijken dan hun eigen ik en die niet gezegend zijn met een gezond verstand. Wat overigens niet wil zeggen dat u niet heeft gestudeerd... u kunt helaas ook het vermogen verloren zijn om dat gezonde verstand te gebruiken.
Omdat ik er vanuit ga, dat bij de betreffende groepen de plank voor de kop wel enorm dik móet zijn, zal ik even verduidelijken, dat mijn dankbaarheid cynisch bedoeld is.
Een opréchte dank gaat naar de mensen die hun leven weer moeten gaan wagen om u en alle anderen die onschuldig slachtoffer worden van een van u, van de dood weg gaan proberen te houden. Zíj moeten straks misschien onmenselijke keuzes gaan maken omdat ú niet “betutteld” wenste te worden of simpelweg het vermogen niet heeft om verder te denken dan uw neus lang is.
Op basis van de verkeerde regels want als ze u van te voren hadden laten tekenen dat u af zag van zorg indien u door uw egoïstische en domme gedrag toch ernstig ziek mocht worden, dan zouden die keuzes waarschijnlijk niet eens gemaakt moeten worden.
Op basis van de verkeerde regels want als ze u van te voren hadden laten tekenen dat u af zag van zorg indien u door uw egoïstische en domme gedrag toch ernstig ziek mocht worden, dan zouden die keuzes waarschijnlijk niet eens gemaakt moeten worden en hadden we straks allemáal weer veilig van onze vrijheid cq. zorg kunnen genieten.
Hopelijk is het nog niet te laat om uw gedrag aan te passen. Dan kunnen we u allen binnenkort tenminste oprecht dankbaar zijn.
