KSK Weelde met in het zwart keeper Charel.
De gouden generatie zoals hierboven staat geschreven is niet letterlijk te nemen in de sportieve zin, we hadden onze betere momenten maar waren geen kampioenenploeg.
De generatie waarover sprake was veeleer van goud omdat ze enkele gouden persoonlijkheden in hun midden hadden.
Onze keeper...
Hierbij heb ik het dan vooral over Charel “de keeper” Sneyers, die heel de ploeg op sleeptouw nam. Samen met zijne klassieke libero Jos “Van Stafkes” Verheyen, ook al vele jaren plots van ons heen gegaan, en samen met Herman Moeskops als kapitein, de ruggengraat en inspiratie van het elftal.
Als jonge snaken die net kwamen piepen in het eerste elftal hadden wij, zijn broer Eddy in het middenveld, Jef Mostmans als voorstopper en ikzelf die vooraan wat rondliep in de poging om een goaltje mee te pikken, veel bewondering voor die oude rakkers die al jaren de kleuren van Blauw-Wit verdedigden achter het café van Paula Hofkens in Weelde.
Charel is overleden op de dag dat ik 70 geworden ben in het bijzijn van zijn naaste familie. Onze columnist Jan Hoed was bevriend met zoon Werner en schreef volgende bijdrage…
GESJARELD...
Ge zijt 'gesjareld' of 'gesjost'... het zijn Kempische uitdrukkingen voor als er je iets overkomt wat je totaal niet wou, 'ge zijt ermee genaaid' word ook wel eens gezegd.
Vrijdagochtend belde mijne maat Marc met de mededeling dat zijn vader onverwachts overleden was... zo'n 24 uur later belde kameraad Werner dat ook zijn vader, Charel Sneyers, overleden was. Laatstgenoemde niet 'onverwachts', maar daarom niet minder erg.
Vader Charel had al lange tijd moeite om naar levenslucht te happen, het ademen ging moeilijk, in die mate zelfs dat hij afhankelijk was van een ademtoestel, een apparaat dat extra zuurstof toediende.
Hoe vernuftig zo'n ingenieus toestel ook moge zijn, het is en blijft een blok aan je been, het is vergelijkbaar met 'n enkelband als het ware, je bent beperkt in je bewegingsvrijheid... ook al deed je niets fout, je bent gestraft... 'gesjareld'. Je actieradius is afhankelijk van de lengte van je luchtslangetje... beangstigend, beklemmend maar levensnoodzakelijk, zonder gaat het niet!
Hij vertoefde laatste tijd dus enkel in en rond het huis.
Zo kon hij nog wel genieten van de gedane arbeid uit het verleden, van zijnen hof, maar erin werken ging al lang niet meer... geen fut. Thuis kon hij rekenen op de zorg van zijn liefdevolle en zorgzame vrouw en ook de thuisverpleging stak een handje toe.
Kinderen en kleinkinderen kwamen regelmatig langs, zijn lust en zijn leven... hier kon hij van genieten.
Aan zoon Werner vroeg hij wel eens: “Is Jan nog langs geweest, hedde Jan nog gezien?”. Want op één of andere manier was vader Charel content met de kameraadschap tussen mij en z'n zoon, het voelde een beetje aan of hij respect had voor mij.
Niet dat ik meer of minder ben dan iemand anders, helemaal niet, ik ben ook maar gewoon 'n mens. Maar Charel was een graag geziene gast en regelmatige deelnemer op de motorevenementen welke ik destijds bedacht en met vrienden ten uitvoer bracht. Vooral op de “Jaarlijkse 1Mei Ardennenrit” was Charel één van de vaste waarden, hij was er graag bij!
Op zich was dit een zware rit, op één dag in groep heen & weer naar de Ardennen, toch al gauw zo'n 400km's, maar dat deerde hem niet... hij genoot ervan. Ook dit motorrijden heeft hij stukje bij beetje moeten loslaten, maar als ik 'm dan sprak bij Werner waren motoren al gauw het gespreksonderwerp. Werner had z'n pa nog 's mee willen nemen achterop de Goldwing, maar het is er niet meer van gekomen helaas.
Verder was Charel ook zeer actief in het verenigingsleven. Zo was hij een onmisbare schakel als medeoprichter, bezieler en medewerker van tal van activiteiten rond het St. Jans kermisgebeuren. Het kermisweekend begon voor hem al maanden eerder met vergaderingen en voorbereidingen... alles moest tiptop geregeld zijn. Het weekend zelf had hij tal van taken, je kon er niet geweest zijn of je had Charel wel gezien.
Hij woonde al 'n eeuwigheid op de Prinsenlaan, een straat met een actieve buurtvereniging. Zo neemt het actiecomité jaarlijks deel met een praalwagen in de Weldse carnavalstoet maar houden ze ook jaarlijks een buurtfeest. Ook hier was Charel graag van de partij. Helaas, op 't laatst ging dit niet langer. Maar Charel stond erop zijn bijdrage te leveren, ook al kon hij niet aanwezig zijn, hij betaalde gewoon zijn deelname. Zijn zoon en schoondochter zorgden dan dat hij niets tekort kwam. Er werd een lekkere schotel samengesteld van het aangeboden buffet en de BBQ en dat werd dan met liefde aan huis gebracht. Dessertje mocht niet ontbreken.
Maar zo van een harde werker, een zorgzame (groot)vader, een actieve en graag geziene dorpsbewoner, een vrijgevochten motorrijder naar een man welke afhankelijk is van anderen en een machine is een moeilijke weg. Plotsklaps ging deze weg niet, het bouwde beetje bij beetje af... op het laatst in sneltempo. Het was een zware strijd, deze strijd is nu gestreden... hij heeft moedig zijn lot gedragen. Hopelijk vind hij nu zijn verdiende rust.
In bijzijn van zijn geliefden heeft hij dus op zaterdag 20 januari 2024 afscheid moeten nemen en het aardse verlaten.
Rust in vrede Charel, je hebt het verdiend....!
