In de Sint-Valentinuskerk van Poppel, omringd door een massa rouwkransen en bloemen, werd deze ochtend in grote getalen afscheid genomen van Michel Verberk. De zaakvoerder van Verberk Stalinrichting (VSI), gelegen aan Hulsel in onze meest noordelijke deelgemeente, verongelukte vorige week maandagavond toen hij van zijn bedrijf op weg was naar huis. Het tragische ongeval liet diepe sporen na bij vrouw en kinderen, bij zijn familie, vrienden en kennissen, maar ook onder de bevolking. Tijdens een indrukwekkende uitvaartdienst werd dat nog maar eens duidelijk.
De Poppelse kerk zat overvol, tientallen rouwenden volgden de dienst buiten op een groot scherm en konden zo ook luisteren naar de vele verzachtende woorden en live-muziek. Niets werd aan het toeval overgelaten om Michel een laatste eer te betuigen.
De toon werd gezet met Have A Little Faith In Me waarop leerlingen van Basisschool De Negensprong een witte roos neerzetten voor het altaar. Zus Ann nam daarop het woord om haar grote, slimme, alwetende en humoristische broer nog eens alle lof toe te delen. Ook de volgende sprekers, waaronder vrienden en klasgenoten, deelden duidelijk die mening. Michel was een begaafde man, buitengewoon getalenteerd en een harde werker, maar ook goedlachse kerel die kon genieten van een glaasje wijn en een streepje muziek.
Zijn muzikale zus en haar man, de gekende Alides Hidding, hadden er dan ook voor gezorgd dat de uitvaartdienst werd opgeluisterd met live-muziek. Zo brachten Alides zelf en zangeres Kelly Thomassen ondermeer hartverscheurende versies van Angel Without Wings, Hallelujah, To Make You Feel My Love en Tears In Heaven.
Ook de werknemers van Michel kwamen aan het woord om te vertellen wat voor een geweldige baas hij was, een titel die hijzelf niet graag hoorde. Michel wilde gewoon zijn, werken tussen zijn werkvolk, een collega zijn, en dat werd heel erg gewaardeerd. Zijn humor, de oplossingen die hij altijd had, zijn vergevensgezindheid en vooral zijn bereidheid tot luisteren zullen voor altijd gemist worden.
De klasgenootjes van William en Gert, Michel's kinderen, hadden een herinneringendoos gemaakt en een tekst geschreven om op moeilijke momenten eens ter hand te nemen. Ook zij leefden zichtbaar mee. En zijn jongens zelf konden het nog steeds niet geloven. Ze misten hun papa nu al, al kunnen ze hem nog niet missen.
Namens zijn vrouw Heidi werd ook nog een getuigenis voorgelezen. Zij voelde het aan als niet eerlijk, hoopte dat ze een nachtmerrie beleefde, maar beseft steeds meer dat die enge droom realiteit is. Haar gedreven man die zo opging in zijn eigen zaak was er ook voor zijn gezin, het gelukkige gezin waar van ruzie nooit sprake was. Ze beschreef onder andere de laatste woorden die Michel haar toesprak..."tot sebiet Plopper", maar helaas volgde enkel uren later zijn laatste trip tussen VSI en zijn eigen woning, amper enkele honderden meters verder.
En nadat ook zijn schoonbroer Jurgen, de broer van Heidi, nog eens de loftrompet boven haalde en iedereen vroeg om recht te staan voor een oorverdovende "staande" ovatie, was het tijd om de dienst af te ronden. Alides zong het slotakkoord met een beklijvende versie van zijn eigen voor zijn Time Bandits geschreven Endless Road. Daarop werd de donkere kist bedekt met witte bloemen de kerk buiten gedragen. Een bijzonder man kreeg een bijzonder mooi eresalut. RIP Michel !
Enkele foto's van de uitvaartdienst :
