Weelde, juli 2010.
Pa,
Veel te vroeg ben je gegaan, je moest nog 75 worden en bovenal was je nog steeds dagelijks in de weer voor onze winkel.
Sporadisch vertelde je over je jeugd, als jongste telg tussen 2 oudere zussen. De oorlog tekende je kindertijd, je sprak wel eens over wat plaatselijke oorlogshelden. Er waren ook de verhalen over school, over "Sint Vic" onder andere, zeker toen ik er zelf naar toe moest, en over je legertijd, je hebt ons de morsetekens wel eens uitgelegd...streepje is lang, puntje is kort. En hoe je later naar de Vlasselaers in Poppel scheurde, ons ma dikwijls met den brommer en gij met de fiets in 't zog om er dan de laatste honderd meters nog overheen te knallen.
Samen zetten jullie later de zaak van Henricus verder, je vader die ik nooit kende, maar waarover je telkens weer zo smaakvol zoveel herinneringen oprakelde. Je meubelzaak vierde hoogtij, "de Rijk gaat weer leveren", weet je nog. Je reed ook trouwers bij de vleet, trots achter het stuur van uw chique slee...en welke streken je met hen uithaalde, daarover spreken ze ons nog om de haverklap aan.
Je grote passie voor het fietsen bleef ook, je ging wielertoeristenclub De Rappe Wielen sponseren en bleef dat bijna 40 jaar doen, alleen, tot je eigen trots. Je ging destijds zelfs wat koerskes rijden, won er ook een paar, want wie jou mee naar de streep durfde te nemen was veelal al geklopt. Maar je keek ook op naar echte wielerhelden, je leefde ertussen, je ademde koers, en vertelde vaak over Willy en Paul In 't Ven, of hoe je Herman Van Springel ooit mee verhuisde. Je kon ook zo genieten van het werk op de piste, die keren dat ik mee naar de legendarische Antwerpse zesdaagse mocht zal ik nooit meer vergeten. Net zoals jij je wellicht je geaccidenteerde fietstocht naar Lourdes met je beste makkers altijd zult blijven herinneren.
In de loop der jaren veranderde je meubelwinkel stap voor stap in een heuse bazaar. "Bij mij kunt ge alles krijgen behalve voedingswaren", zei je wel eens als ze je vroegen wat je allemaal verkocht. Je begon ook met vuurwerk en carnavalsartikelen, ze waren je op het lijf geschreven, want als Jefke er was werd er gelachen. Toen een ploeg van "Afrit 9" van de VRT kwam filmen voor een reportage, ging het hek helemaal van de dam... maar eigenlijk hoefde dat voor jou niet echt. Je weigerde in die tijd zelfs Paul Jambers omdat je het wel welletjes vond zo. Je eigen leven mocht er niet onder lijden, je simpele leven, zonder al die luxe. Zo was vakantie ook niet echt aan jou besteed. Je bleef liefst van al thuis, bij ons ma, en bij de winkel, die nooit het bordje "jaarlijkse sluiting" kreeg voorgehangen.
Daarnaast was er nog ons gezin, jij, ons ma, een handvol kinderen. Ik zag je steeds weer vol trots vertellen van hoe een goei werk wij allemaal hadden en van hoe goed zijn zonen wel met de fiets konden rijden. Je ogen schitterenden dan telkens weer. En je kleinkinderen, 2 handen vol, ook over hen kon je op je eigen wijze onophoudelijk blijven praten, stoefen zelfs, over hun goeie punten, hun knappe sportprestaties of over hun interesse voor muziek. Ze zagen je dan ook allemaal even graag, genoten vooral van je speelse karakter, en gingen dan ook met veel plezier naar "zotte vovo" toe.
Tot plots, nu tien weken geleden...
Het lot, een hersentumor, veranderde je in een compleet ander mens. Hartverscheurend was de diagnose, de sfeer van onmacht was bij ieder van ons voelbaar. "Jefke de Rijk die er slecht aan toe was", dat kon onmogelijk galmde door het dorp, "wij dachten dat daar niks aan kon komen, zo ne kwikke mens"... De realiteit stond echter niet stil. Je verachterde zienderogen en toen je stem wegviel pakten ze je sterkste wapen af, je had het er moeilijk mee,maar liet ons niet los. Je sprak nu met je typische blik,... en toch dat lachje, onvergetelijk, als een soort waardering voor wat wij nog voor jou deden. Je sterke hart hield het nog lang vol eigenlijk, tot je afgelopen donderdag rustig en pijnloos insliep. We waren er allemaal bij toen zo aan je laatste wens gehoor werd gegeven.
Pa, het zal wel een stuk stiller worden zo zonder jou, Maar je woorden en je daden staan onuitwisbaar in ons geheugen gegrift. Wat hebben wij geluk gehad met een vader zoals jij, Bedankt pa, voor alles !
