Een blik terug in de tijd.. een doodgewoon weekend Het is vrijdag avond en ik kom aan van een weekje Gent. Vanuit de trein zie ik in de verte onze Kosterbus staan. 't Is ons mama die mij komt halen, want alleen zij staat helemaal vanachter aan het station. Alle ouders die hun kinderen komen ophalen staan vooraan te wachten. Maar ons mama niet sè, want van voor moogde eigelijk ni parkeren en zij houdt zich aan de regels. Ik stap in de auto en ons Zita springt direct op menne schoot. "Dag Zitatje! Dag mama" zeg ik. "Hey, hoe was't in Gent? " vroeg ze dan. Hoewel dat eigenlijk een overbodige vraag was want ze belde me bijna elke dag.
Op weg naar huis vertelde ons mama de laatste nieuwtjes, en ja.. dat waren er dikwijls wel wat.
Nieuwsgierigheid was één van je meest typerende eigenschappen. Je zei het zelf zo vaak: "Jama, Ik weet geiren alles hè." Logischerwijs was zwijgen dan ook niet direct je meest sterke kant. Mijn mama, een echt tettergat.
Eenmaal thuisgekomen lag ons papa al in de zetel tv te zien. "Aaa hier sè" zei ons papa. "Hey!!" Ik zet mijn rugzak aan de kant en plof bij in de zetel. "Wa is er op tv?" Meestal antwoordde hij dat er nix goe was. "Das altij hetzelfde mee diejen televies.. nooit is er iet goe op, en als er dan wel is iets goe is, valt het samen." En dan moest ik lachen omdat hij er zich druk in maakte. Uiteindelijk gaat hij er dan toch maar ene drinken int slobke.....
Ondertussen heb ik ons Lynn nog maar amper gezien. Gehoord al wel, want luidkeels meezingen was één van haar favoriete bezigheden. Ze zat meestal in haar kamer voor hare computer. Te msne, hoogstwaarschijnlijk met de Mike. Af en toe komt ze is iets zeggen, iets uit de kast pakken of moeten we naar ne foto komen kijken. Het wordt later op de avond en uiteindelijk vallen we met 3 in de zetel in slaap. Onze Zita ligt ook te slapen op haar favoriete plaats en dat was op het bovenste randje van de zetel. Nog voor we echt in bed kruipen vraagt ons mama: "Wa moete morge hebbe van den bakker?" "Goh doe maar een worstebrood."
Op zaterdag konden ons Lynn en ik lang slapen. Als we wakker waren kwamen we uit bed, maar dan was de weg naar de zetel niet ver te zoeken. Dat was genieten.. ieders ne zetel, een flies deekeske en nen disneyfilm. We moesten alleen zorgen dat de tafel op tijd klaar stond, maar daar had ons Lynn nooit echt veel zin in. Iets voor 12 gaat madam naar haar kamer, de muziek luid en maar meezingen. Iets na 12uur, ons Lynn en ik zitten al aan tafel.. Ons ma en pa komen boven aan. En dan, ons papa kijkt ons aan: "Dochters... zijn geen zonen!!": zei hij dan met een enorm trotse blik op zijn gezicht. Rustig samen eten op zaterdag middag zat er niet vaak in. Aanhoudend moest ons mama of papa naar beneden om klanten te helpen. Verhalen moesten dus in stukjes verteld worden. Gedaan mee eten, ons mama hangt de was op, ik ruim de tafel af, ons papa is al beneden en ons Lynn is weer stiekem naar haar kamer geslopen. In de namiddag komt de Mike bij ons aan om dan 's avonds naar de cross te vertrekken. Ik werkte voor school ofzo.
Het is 5 voor 5 en de telefoon gaat van beneden naar boven. "Komde gullie": vraagt ons ma. "Jaa we komen!" Ik roep vanuit de living naar ons Lynn en uiteraard weet zij ook al hoe laat het is. Om 5u moesten we beneden staan, want dan ging de winkel dicht en gingen we rap een fritje of broodje gezond eten bij Bax Bis. In begin deden we dit altijd met 4, de laatste tijd waren we eerder met 6 dan met 4. Na Bax Bis ging eerder zijn weg. Ons Lynn, de Mike en onze Zita vertrokken naar de cross. Nic en ik gingen uit met vrienden en ook ons mama en papa profiteerden de laatste jaren meer van het leven. De laatste jaren was ik meestal de enige dochter die op zondag ochtend thuis was, want ons Lynn bleef uiteraard bij hare Mike op de cross slapen. Zondagochtend: Grease? Sound of Music? Jezus Christ Superstar? Het kon me allemaal niet schelen, als er maar iets vrolijk op stond. Tijdens het dekken van de tafel of de voorbereidingen voor de smoskes, werd er door ons allemaal gezongen. Soms als ik bij voke aan den overkant sla ging halen, hoorde ik ons papa zingen. Als ik boven kwam zei ik: "Seg !!! Ge kunt u horen tot aan den overkant !!" waarop hij heel kordaat maar met een glimlach antwoordde: "Das goe, da mut!" Dus ik lachtte terug en zong mee verder. Om 11.00u vertrok onze papa ook naar de cross, naar onzen Tom kijken. Dus blijven ons mama en ik alleen over. Zondagen, waren onze zondagen. Misschien was het niet altijd even duidelijk, maar ik genoot echt van die dag! 's Avonds kwam iedereen thuis aan. Ons Lynn uitgeput in haar kamer, ons papa uitgeput in de zetel, ons mama beneden mijne strijk aant doen en ik mij klaar aant maken om naar Gent te vertrekken. Het is tijd om naar Gent te vertrekken en ons mama brengt mij. Vanuit de living roep ik naar ons Lynn: "Ik zen eweg hè!" waarop zij al roepend terug antwoord: "Jaaaa Saluuuu .... tot volgende week !!" Soms kwam er ook niets terug, want onze zusterruzies kan ik niet op 2 handen tellen. Maar het maakt niet uit, want ik zag haar graag en ik weet dat zij mij graag zag. Moest ik de kans krijgen om haar nog 1 keer te zien, zou het waarschijnlijk weer in ruzie uitdraaien. Maar zo waren wij, we konden niet met elkaar, maar zeker niet zonder elkaar. Ik zeg tegen onze papa dat ik vertrek, hij staat op uit zijn zetel geeft me een kus. "Uw best doen hè" zegt hij nog. Onze Zita staat al aan de deur te wachten om me mee weg te doen. Aangekomen aan het station. Ik krijg een kus van ons mama en ze zegt dat ze van de week wel is zal bellen. "Das goe" antwoord ik.." tot volgende week."
Nu komen er geen volgende weken meer met jullie., maar ik zou alles geven voor een laatste doodgewoon weekend.
Ineens was die afschuwelijke nacht daar, die nacht die jullie meenam en ons.. mij, hier achter lieten. Een verschrikkelijk jaar, vol verdriet, teleurstellingen en gemis. Wij mogen samen geen nieuwe herinneringen meer maken en dat valt me heel erg zwaar. Ik stel mezelf vaak de vraag hoe mijn toekomst er moet uitzien zonder jullie.. want hoe trouw je zonder de goedkeuring van je ouders, die trotse blik? Of hoe moeten wij een kindje krijgen nu ons Lynn geen meter meer kan worden. Nee, een toekomst zonder jullie kan ik me bijna niet voorstellen.
Er wordt nog veel over jullie gepraat en herinneringen of citaten zijn er genoeg. Ik hou ervan om ze te horen, maar soms doet het teveel pijn. Want dan is er plots weer de harde realiteit.. een glimlach, een traan of een knipoog zullen we van jullie nooit meer te zien krijgen.
Lynn, die spleet tussen je tanden, da rooi dingske op je neus, je imitatie van Steve Urkel, je buikdanskunsten in je echt jonge jaren, de blauwe stift die tussen je plaaster zat, maar vooral je zotte movekes. Een show mie, dat ben en blijf je voor mij. Er is niemand zo trots op jou als ik, het spijt me verschrikkelijk dat ik dit nooit heb durven zeggen. Ik zie je graag kleine.
Mama, spaghetti in je haar, je rijstkoeken, thee uit je vaas drinken, altijd maar kuisen en oprommelen, je eigen Greet danske dat zo aanstekelijk was voor andere mensen. Met je gezicht voor de camera komen hangen en vragen: "Ben ik in beeld?" Mijn mama, onvervangbaar! Mijn rots !
Papa, niemand kon John travolta zo goed nadoen als jij, ne kam, wa water en hup die kuif van voor was er. Vloeken? Dat deed je nooit, neee eeecht ni of in dit geval eerder eeeecht wel. Je half vingertje, je organisatie en leiderschapstalenten, maar vooral die speciale blik. Overgetelijk. Een Patrick Swayze voor de engelsen, maar nog steeds de allerliefste van de hele wereld voor mij.
Het is pas nu wanneer het echt te laat is, dat ik besef hoeveel die huiselijke sfeer voor me betekende. Ik had het getroffen om door jullie opgevoed te worden. En alles wat ik doe, doe ik om jullie trots te maken, Jullie zijn mijn rotsen, maar voornamelijk mijn trotsen!
Ik heb jullie lief.
X Joyce
