Niet alle mensen gebruiken Facebook of hebben de krant. Omdat zovele mensen het laatste jaar van SuperTess zo intens hebben gevolgd willen we hier graag het laatste emotionele afscheid van mama Anouk met u delen.
"Ons lieve prinsesje heeft rust gevonden."
Vrijdagavond, letterlijk van de ene op de andere seconde, kreeg SuperTess heel erg veel pijn in haar been. Er werd besloten om direct over te gaan op morfine. Ze mocht geen pijn meer hebben. Het aanprikken van de port-a-cath was nog een behoorlijke uitdaging, want doordat ze geen bloedplaatjes meer had, bleef het prikgaatje bloeden. Een rit naar Leuven hing vrijdagavond laat boven ons hoofd. Uiteindelijk was dat gelukkig niet meer nodig. De morfine deed meteen zijn werk en Tess was verlost van de ondraaglijke pijn.
Zaterdag
Zaterdag zorgde de morfine ervoor dat Tess bijna heel de dag sliep. Althans, haar ogen dicht deed. Want ze hoorde alles. Soms gingen ineens haar oogjes open, wanneer ze iemand iets hoorde zeggen waar ze het niet mee eens was. Regelmatig kwam ze zelf rechtop zitten om iets te drinken.
Zaterdagmiddag naar Turnhout om alsnog bloedplaatjes toe te dienen, aangezien het prikgaatje nog steeds wat bloedde. Eigenlijk had ze ook rode bloedcellen nodig. Toen kregen we de keuze: óf meteen bloed geven, met het risico op een shock en het ziekenhuis misschien niet meer uitkomen, óf afwachten of ze de tweede dag morfine wat minder suf zou zijn en maandag terugkomen voor bloed. Met het risico maandag niet te halen. We kozen voor het laatste. We wilden haar zó graag thuis hebben. En die paar dagen extra die het bloed haar heel misschien zou geven, was het niet waard om het risico te lopen haar laatste reis in een ziekenhuisbed te starten. Daar heeft ze al genoeg in gelegen. Heel blij dat we deze keuze hebben gemaakt.
Zaterdagnacht was vreselijk.
Zaterdagnacht was vreselijk. Haar bed stond sinds deze week weer naast ons bed. Tess ging steeds zwaarder ademen. Daar lag ik echt op te luisteren. Soms stopte ze heel even met ademen. Iets wat iedereen doet in z'n slaap. Maar dit zorgde elke keer weer voor een hartverzakking. Ik was zo bang dat ik haar niet zou vasthouden als het moment daar was. Maar ze had geen pijn.
Zondagochtend.
Zondagochtend is ze tot een uur of 7 steeds nog zelf recht gaan zitten om te drinken en heeft nog een paar kleine dingetjes gezegd. Maar vanaf dat moment zakte ze in een diepe rust. Een paar keer leek het zover te zijn. Na een aantal van deze akelige momenten, wenste ik dat ze er aan toe zou geven. Ze hoefde niet meer te vechten, dat had ze al genoeg gedaan.
Ga nu maar meisje...
Ik heb in haar oor gefluisterd dat ze naar een prachtige bloemenweide ging. Met vlindertjes. En een groot zwembad met een glijbaan. En een ballenbad. Waar ze alles mocht doen wat ze wilde. En dat papa en mama en Mila kwamen kijken. En dat ze tegelijkertijd altijd op onze schouder met ons mee mocht gaan. Overal naar toe. Ga maar schatje. Ze luistert niet. Ga nu maar. Ga maar schatje. Toe maar meisje.
En toen, zonder enige zucht of kreun, gingen haar oogjes even open en voor altijd dicht. Rustig, zacht en pijnloos, omringd door oneindig veel liefde.
Privacy aub.
Onze lieve meid blijft zo lang mogelijk lekker bij ons thuis, waar wij enkel genodigden ontvangen.
A.s. vrijdag zal er voor iedereen de mogelijkheid zijn om haar een laatste groet te brengen in uitvaartcentrum Schillebeeckx in Ravels.
A.s. zaterdag om 10u nemen we voor het laatst afscheid in de St. Valentinuskerk in Poppel.
