Er zijn van die avonden waarop muziek plots weer tot haar essentie wordt herleid: één stem, één gitaar, en een zaal vol luisterende mensen. Zo’n avond was het afgelopen vrijdag in Café Van Dun, waar Ronny Mosuse met zijn akoestische set bewees dat puurheid en warmte meer zeggen dan eender welke lichtshow of technische snufjes. Een groot artiest met twee voeten op de grond
Een pretentieloos begin
Pretentieloos zoals hij is, kwam Mosuse het kleine podium op, zijn gitaar nog even stemmend terwijl hij met ontwapenende nieuwsgierigheid vroeg waarom het café eigenlijk “Van Dun” heet. Toen het antwoord bleek te verwijzen naar de familie Van Dun, merkte hij lachend op dat men in het Waasland “van dun” zegt als men met iets “van doen” heeft. Een kleine verwarring, een glimlach, en meteen was de toon gezet: ongedwongen, menselijk, dichtbij.
Openen met eigen werk
Hij opende met Allemaal Anders en Ik Geef Niet Op, beide uit zijn album Allemaal Anders (2008). De nummers klonken in hun akoestische gedaante nog eerlijker, nog warmer.
Doorheen de avond verweefde Mosuse zijn eigen werk met zorgvuldig gekozen covers, vaak vertaald, steeds met respect gebracht. Een eerste hoogtepunt kwam met Laat Me Niet Alleen, het tijdloze Ne Me Quitte Pas van Jacques Brel, maar in de vertolking van Liesbeth List. Mosuse maakte er een klein monument van — intens en breekbaar, het publiek muisstil.
Met Ik Zou Wel Eens Willen Weten van Jules De Corte (1957) bewees hij opnieuw zijn liefde voor klassiekers met inhoud. En toen hij Malaika bracht — een Swahilitalige traditional die “mijn engel” betekent en die hij ooit opnam als ambassadeur van SOS Kinderdorpen — kreeg de avond zelfs een spirituele gloed. Zijn stem zweefde door het café, en even leek iedereen in Den Eel te begrijpen wat universele verbondenheid betekent.
Protest en hoop
“Het is misschien tijd voor wat protestliedjes,” kondigde hij met een glimlach aan. Iedereen Is Van De Wereld van The Scene werd luidkeels meegezongen, en Imagine van John Lennon sloot het eerste deel af. Dat laatste nummer bracht hij ooit voor het Mosul Project van journalist Rudi Vranckx waarbij muziekinstrumenten werden in gezameld voor de muziekschool van de getroffen Iraakse stad… en ook nu werd het een moment van ingetogenheid.
Tweede deel – Grote meesterwerken, klein gebracht
Na de pauze opende Mosuse met een vertaling van Roger Daltrey’s Without Your Love, gevolgd door Kom Bij Mij, de hit van zijn debuutalbum Oktober (2005). Zijn interactie met het publiek bleef aanstekelijk: toen hij vroeg wie er katholiek was of katholiek was opgevoed, brak er gelach uit. Dat mondde uit in een vrolijk kerklied waarbij het hele café “In Excelsis Deo” meezong — een mooi ‘kerkelijk’ samenzangmoment.
Daarna volgden Lovely Day (Bill Withers) en Weather With You (Crowded House), voorafgegaan door een warme anekdote over hoe hij ooit met Neil Finn optrad tijdens Lalala Live van Bart Peeters, samen met zijn broer Robert zaliger. Dat persoonlijke kantje gaf de set extra diepte.
Uit zijn deelname aan Liefde Voor Muziek bracht hij een aanstekelijke versie van Mr. Blue Sky (Electric Light Orchestra) — één man met één gitaar, maar met de energie van een hele band.
Vertalingen met finesse
Mosuse verraste verder met Vreemd, zijn vertaling van I’ve Seen That Face Before (Grace Jones), en Dan Heb Ik Jou Nodig, gebaseerd op Papillon van Absynthe Minded — een nummer dat hij omschreef als een intieme huwelijksdans. Tussendoor toonde hij zijn fluitkunsten, iets wat het publiek zichtbaar charmeerde.
Een bis zonder bis....“Wij doen niet aan bisnummers,” grapte hij, “we spelen er gewoon nog een paar.” En zo volgden nog drie pareltjes: Laat Me Een Bloem (Louis Neefs), Ik Hou Van U (Noordkaap) en Blackbird (Paul McCartney). Elk nummer kreeg zijn eigen moment, klein maar vol betekenis.
Een eerbetoon in stilte
Als allerlaatste bracht hij Hij Zong Nana, zijn Nederlandstalige bewerking van She Goes Nana, de hit van zijn overleden broer Robert met The Radios. Ronny krijgt het niet over zijn hart om de Engelstalige versie te zingen — die behoort zijn broer toe, zei hij zacht. De stilte die volgde na het laatste akkoord was oorverdovend.
Slotbeschouwing
Ronny Mosuse bewees in Café Van Dun dat je geen groot podium nodig hebt om groots te zijn. Hij was gewoon zichzelf: warm, oprecht, ontwapenend. Zijn concert voelde aan als een avond met een vriend die toevallig ook een begenadigd muzikant is.
Een optreden dat niet bulkte van spektakel, maar van menselijkheid. En misschien is dat precies wat muziek vandaag nodig heeft.
Van Dun Events heeft nog concerten in petto. Het eerstvolgende is dat van Wigbert (Van Lierde) op zaterdag 28 februari 2026. Tickets zijn reeds beschikbaar.
