“In juni word ik 72, maar alles werkt nog. Je moet blijven oefenen”, dat is de raad die Paul Michiels bij zijn passage in Café Van Dun meegaf aan al zijn mannelijke fans.
Een advies dat we misschien best opvolgen, gezien zijn straffe en klassevolle optreden in Ravels-Eel.
Café Van Dun toegevoegd aan intieme tour.
“The Milkman Tour” kondigde zich aan als een reeks van intieme showcases in kleinere Vlaamse culturele zalen waarin de voormalige melkboer van Heist zijn enorme spectrum kon tentoonspreiden. Wat een voorrecht hadden we om van de stem achter Soulsister te mogen genieten in het traditionele decor van het mooiste café van onze regio. Knap dat de organisatie dit kon realiseren. Paul Michiels, zelf ook multi-instrumentalist, werd ondersteund door de topmuzikanten Hervé Martens (toetsenist) en Jordi Geuens, de uitermate getalenteerde drummer die tot de vaste band van Selah Sue behoort.
Set 1 uiterst gevarieerd.
Voor een uitgelezen publiek opende P.P. akoestisch met Happiness, een jazzy nummer dat hij schreef met de veelvuldig gelauwerde Vlaamse componist Jeroen D’hoe. Het was een indrukwekkende entree die hij verlengde met wat Rock ‘n Roll uit de Woodstock periode. Paul Michiels was ook een spraakwaterval tussen zijn nummers, vertelde hoe hij zich tijdloos voelde, verwijzend naar zijn jongste 44 songs tellende album Ageless, waarvan hij de titelsong dan ook feilloos bracht.
Daarna volgden The Goodbye Look, een zuiders klinkend lied van Donald Fagen, en een prachtige vertolking van It Might Be Rain van de hand van de klassieke componist Jurop Curb. Met The Way You Look Tonight, in de film Swing Time midden jaren dertig vertolkt door Fred Astaire en later ook op het oeuvre van oa Billie Holiday, Frank Sinatra en Tony Bennett, ging Michiels dan weer de bigband tour op. Niet verwonderlijk dat het trio eerder deze tournee al bestempeld werd als ‘The Smallest Bigband In The World’! Tijd dan voor een eerbetoon aan Ray Charles, één van Pauls grote voorbeelden. Hij croonde You Don’t Know Me uit 1962 naar een nieuw hooptepunt.
In 1981 begon eigenlijk alles voor Paul Michiels. En terwijl hij vertelde dat het nummer Females toen werd opgepikt door de radiostations, wees zijn rechterhand Hervé Martens (al ruim 30 jaar één met Polle Pap) hem op de aanwezigheid van Bart Buls in Café Van Dun. Bart stond hier enkele maanden geleden zelf op de bühne met Jan Hautekiet, maar kreeg nu het predikaat The Godfather of Soulsister toebedeeld. Het was geprezen bassist Buls namelijk die volgens Michiels destijds Jan Leyers, Bart Peeters en hemzelf samenbracht als The Covers, een groep waaruit even later Soulsister ontstond… een mooi verhaal en verdient respect voor een mooi man.
Females dus, het publiek kon het wel smaken, zeker toen podiumbeest Paul Michiels fluitend met zijn achterkant schudde. Een topmoment volgde met Changes, een prachthit van Soulsister die in 1994 ook werd opgepikt door niemand minder dan Tom Jones, en waarbij de aanwezigen als backings fungeerden. Net voor de korte break in het programma gingen de kelen van de fans een eerste keer echt open toen Tell Me What It Takes door ’t café galmde….
Paul palmt publiek helemaal in na break.
Eens de kelen gesmeerd greep Paul met Rewind uit 2013 meteen iedereen bij de keel bij het begin van de tweede set. Wat een stem ! Verrassingen en diversiteit alom tijdens de avond… zo volgde met Desafinado een aartsmoeilijke maar bijzonder ritmische song van de Braziliaan Antonio Carlos Jobim, het belangrijkste exponent van de bossanova.
Uit het Soulsister debuutalbum It Takes Two uit 1988 volgde dan het schone Down Town om daarna weer terug te gaan naar zijn jeugdjaren als zoon van de melkboer. Als 23-jarige schreef hij destijds zijn ervaringen neer in The Milkman’s Son Song, een heerlijk swingend en groovy nummer dat hij vorig jaar oppoetste en het opnieuw als single uitbracht. Hierbij toonde Michiels nogmaals zijn kunsten op de mondharmonica. Top ! Dat waren zeker ook het jazzy I Am Home van het jazz/pop album It’s A Gas dat hij opnam met Jeroen D’hoe, en de song You’re Everything.
Met een ode aan David Bowie leek Paul Michiels zich op te maken voor een spetterende finale. Het moet gezegd, de songs van Bowie zijn hem op het lijf geschreven en Starman was een nieuw hoogtepunt. Eren deed P.P. ook Dani Klein over wie hij nog een mooie anekdote vertelde. Just A Friend Of Mine van Vaya Con Dios is intussen ruim 30 jaar oud en werd met grote klasse ten gehore gebracht voor een enthousiaste menigte die maar al te graag inging op een uitnodiging om als achtergrond koor te dienen.
De sfeer bleef erin toen Ruby Tuesday van de Stones werd ingezet. Paul Michiels, zelf 5 jaar jonger dan Mick Jagger, zette deze zestiger helemaal naar zijn hand…. En toen… nog eentje…. Alle remmen los wanneer de grootmeester uit Heist-op-den-Berg That’s All Right Mama van Elvis uit zijn heupen schudde... Wat een podiumbeest !
Meesterlijk optreden met verrassende songs.
Lang verdween Paul Michiels niet van het podium, de fans wilden uiteraard meer en kregen dat ook. Eerst bisnummer werd Shine, nog een nummer dat hij schreef met klassiek componist Jeroen D’hoe en songwriter Michael Garvin uit Louisiana. Bij deze hymne aan de mensheid werd de zanger enkel begeleid door Martens aan de toetsen, oh zo breekbaar. De tweede toegift werd het lang verwachte en nog steeds onvermurwbare The Way To Your Heart. Iedereen uit zijn dak, alle kelen vol open en op het podium de goed ge-voice-de entertainer die immer iets fris en vitaal uitstaalt.
Paul Michiels bedankte zijn muzikale partners Hervé Martens en Jordi Geuens en het trio groette het publiek nog een laatste keer. Als eresaluut bracht Paul Michiels nog volledig a capella een korte versie van Smile, voor het eerst op de plaat gezet in de jaren dertig door Charlie Chaplin en later ondermeer een succes voor Nat King Cole…
Paul, toegankelijk en nog lang niet klaar voor zijn pensioen, Eric & Lief stoppen met 't café.
Een groot applaus barstte los voor één van de beste stemmen die ons land rijk is. Eén ding is zeker, deze Paul Michiels kan ons ook de komende jaren nog veel moois brengen. Met zijn diversiteit, met zijn grinta, met zijn stem zal hij velen blijven bekoren.
Achteraf bleef het trio nog enige tijd hangen in Café Van Dun, erg toegankelijk en open voor vragen of foto’s. Zelfs leuke anekdotes werden opgerakeld. Eric & Lief konden zich geen mooier laatste concert in hun café Van Dun voorstellen. Binnenkort geven zij immers hun café uit handen, maar daarover wellicht later meer. Maar bij deze alvast merci voor de vele mooie muzikale avonden !
FOTOREEKS : Paul Michiels live@café Van Dun (PdR)
Paul Michiels live : Smile (archief)
