He was ook wat warmer dan vorige editie zodat het tot ver in de avond aangenaam toeven was bij een leuk streepje muziek.

 

 

 

Noa Lieckens, een frisse jonge meid uit Weelde beet de spits af. Zoals altijd is dat de moeilijkste plaats op de affiche. Het veld staat nog niet vol, de mensen druppelen langzaamaan binnen en de sfeer moet nog komen met de sloten bier…. en goed gezelschap.

Toch bracht Noa enkele gesmaakte covers van grote namen zoals Adèle. Helemaal alleen op het podium is het geen sinecure, zeker niet als je op het laatste moment bent gevraagd om in te vallen als stand-in voor Gigant waarvan één van de muzikanten met een hernia forfait moest geven. Omdat het repertoire van Noa nog niet uitgebouwd is om een hele set van een uur vol te spelen kwam Pa Stef Lieckens nog even ter ondersteuning enkele nummertjes mee spelen, een mooi vader/dochter moment.

 

 

Met Continental Rock werd het muzikale roer helemaal omgegooid. De muziek wat rauwer en hier en daar was al een scherp kantje aan.

Alle leden komen zowat uit de gezond Kempens volk, waaronder natuurlijk ook waar Ravels bloed. Wie dat precies was bleef een open vraag voor ons want we waren al helemaal bevangen door de geweldige stemmen van de zangers die de temperatuur al enkele graden hoger draaiden met enkele meeslepende nummers.

 

 

De Intro’s met Koen De Wit was de volgende band die een vervolg mocht gaan breien aan de avond die nog jong was.

De tuin was stilaan helemaal aan het vollopen, iets wat we stilaan gewoon worden en de gemoederen worden wat losser. Het drumwerk van Koentje De Wit heeft daar zeker toe bij gedragen. De Intro’s hebben een heel specifieke muziekkeuze die geweldige herinneringen oproept, de kijk die zij hebben op muziek uit vorige generaties blijft spannend en laat niemand onberoerd.

 

 

Als Rene niet staat geprogrammeerd op het Ravels Tuinfeest mankeert er iets. Het geweldige enthousiasme waarmee hij telkens weer heel de bende aan de rand van het delirium krijgt is verbazingwekkend. Je kan voor of tegen de muziek van Redley zijn, maar één ding is zeker…. Er zal gedanst en gezongen worden als hij op het podium staat.

Met zijn nieuwste hit, een herwerking van “Het is een nacht” van Guus Meeuwis heeft hij alweer een zoveelste ambiancenummer aan zijn repertoire toegevoegd, maar ook zijn  oude nummers blijven een gouden randje hebben. De polonaises starten op alle hoeken van het terrein en  Ravels gaat volledig uit de bol.

 

 

En dan moet de aflsuiter van de avond nog komen, Peter en z’n Botsotto’s. Met z’n roots in Meerle in 1983 blijven de mannen van Peter zichzelf steeds weer heruitvinden en kunnen ze over alle generaties heen iedereen bekoren met hun mix van pop en rock songs. 

We durven niet beweren dat er drank mee gemoeid was maar toen we leadzanger Peter plots boven op het podium zagen klauteren hielden we even ons hart vast. Gelukkig bleef alles onder controle en kon de stunt enkel bijdragen aan het enthousiasme van het publiek in de tuin van de pastoor.

Na het laatste optreden was het nog de beurt aan huis DJ Kristoff die ook al enkele jaren de DJ sets verzorgd op het Tuinfestival. Ook deze keer was zijn set weer opgefleurd met een speciale act van de violist in het magic red.

  

Foto’s © RAWEPO / Andreas Vermeeren / Patrick De Rijk